صبر از ديدگاه اسلام، ص: 95
«فالصبر علی أربع شعب»
صابران در چهار شعبه، صبر را خرج می كنند. چون قيامت را باور دارند و در باور قيامت، بهشت و جهنم را لحاظ می كنند و مشتاق بهشت هستند. همه بايد مشتاق بهشت باشند. بهشت، وعده قطعی خدا به خوبان عالم است. اما انسان مشتاق بهشت:
از همه خواسته های غيرمعقول، غيرمنطقی و غيرمشروع جدا زندگی می كند.
وقتی به او سخت می گذرد، صبر می كند. رنج می كشد، اما صبر را پيشه راه خود می كند. می بيند كه همه نوع گناه فراهم است، ظاهر گناهان نيز خيلی لذيذ است، ولی به خاطر اشتياق به بهشت، از گناه چشم می پوشد و می گذرد؛ با خواسته های نامشروع زندگی نمی كند.
اما شعبه دوم صبر؛ صابران واقعا از دوزخ بيم دارند و می ترسند. انبيا نيز از دوزخ می ترسيدند:
«» «1» ديگران می خواستند به جهنم بروند، اما حضرت نوح عليه السلام می فرمود: من از
عذاب روز قيامت بر شما می ترسم.
خداوند در قرآن، در سوره نور، درباره اميرالمؤمنين، فاطمه زهرا، حضرت مجتبی و امام حسين عليهم السلام می فرمايد:
______________________________ (1)- اعراف 59: 7؛ «من قطعاً از عذاب روزی بزرگ بر شما می ترسم.»
