صبر از ديدگاه اسلام، ص: 101

اخلاقی، بخشی از خير دنيا و آخرت خود را تأمين كنند.

اما بايد گفت: اين تصوری نادرست است. چرا كه وجود مبارك حضرت حق خودش نيز اهل صبر است و در حقيقت، صبر، اخلاق پروردگار است. به پيامبر بزرگوار خود، حضرت داود عليه السلام خطاب كرد:

«اوحی الله الی داود! تَخلَّقْ بِاخْلاقی فَانّی انا الصبور» «1»

ای داود! متخلق به اخلاق من شو و به اخلاق من آراسته شو. پروردگار نفرمود:

«صابر»، با اسم فاعل، بلكه حضرت حق با صفت مشبّهه يا صيغه مبالغه كلمه صبر را به كار گرفته است، در اين گفتار «فانّی انا الصبور» من خدايی هستم كه صبر جزء ذات من است و صبر من، صبری بی اندازه است.

با همين صبر نيز بسياری از بندگانش را نجات داده است و بر اساس صبر، به تمام گنهكاران و مفسدان مهلت داده، برای جريمه آنها، عجله و شتاب نكرده

است. حتی خدا در قرآن مجيد فرموده است: گاهی بدكاران، مجرمان، آلودگان

و پليدان نزد انبيا و پيغمبر عظيم الشأن اسلام عليهم السلام می آمدند و اصرار می كردند كه اگر

در حرفهای خود راستگو هستی كه مجرم، آلوده و گناهكار كيفر دارد، به خدای خود بگو: اكنون ما را كيفر كند كه پروردگار درباره آنها می فرمايد: اين ها اهل استعجال هستند:

«وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ » «2» ولی پروردگار در مقابل گستاخی و شتاب ورزی اين ها برای عذاب شدن، كرارا

______________________________
(1)- ارشاد القلوب: 1/ 127.

(2)- حج 47: 22؛ «و آنان از تو [از روی مسخره و ريشخند] شتاب در عذاب را درخواست می كنند.»