.jpg)
.jpg)
صبر از ديدگاه اسلام، ص: 307
اكثر مردم در برخورد با ابتلائات طاقت نمی آورند.
بايد طاقتشان را در مقابل حادثه به ميدان بياورند و قدرتشان را به كار بگيرند وگرنه در برخورد با حادثه كفور می شوند، يعنی بعضی ها در مقابل حوادث يك قدم هم از كفر آن طرف تر می روند.
«»
كسانی كه شاكر می شوند علتش آن ديد الهی است كه نسبت به حوادث دارد.
البته خداوند متعال در روايتی به پيغمبر می فرمايد:
عباد مؤمن من طاقت بيش از اين ندارند «1» اگربيش از اين طاقت داشتند من
آزمايش های آنها را به جايی می رساندم كه بداند يك پيراهن هم گيرشان نمی آيد چون من عاشق بندگانم هستم و می خواهم آن آبروی كامل و تام و مقام قرب را به آنها بدهم و راهی ندارد غير اين كه از اين مراحل آزمايشی رد بشوند.
آنان يك ديد الهی به مسأله حوادث داشتند و حادثه هم برايشان فرقی نمی كرد.
پدری می خواست در هنگام پيری اولاددار شود، حالا خداوند فرزندی به او عنايت كرده كه هر وقت اين فرزندش را می بيند، جامع همه كمالات است، و اهل معرفت است، چه قدر اين فرزند برايش قيمت دارد؟
برای خدا فرقی نمی كند كه حادثه يا آزمايش از ناحيه اعطای فرزند باشد يا پروردگار تا هشتاد سال به او اولاد ندهد بعد از هشتاد سال يك اولاد كامل به او بدهد كه چهارده سالش شد، يك شب پروردگار بگويد: فرزند را رو به قبله بخوابان و او را قربانی كن، الآن پيامبر در مقابل اين آزمايش سخت چه كار بايد بكند؟ ما اگر بوديم چه می كرديم؟
______________________________ (1)- فی الحديث أن النَّبِیُّ صلی الله عليه وآله قال فی المملوك: «له طعامه و كسوته و لا يكلف من العمل إلا ما يطيق»
الكافی: 2/ 253، باب شده ابتلاء المون؛ «جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ عليه السلام قَالَ إِنَّمَا يُبْتَلَی الْمُومِنُ فِی الدُّنْيَا عَلَی قَدْرِ دِينِهِ أَوْ قَالَ عَلَی حَسَبِ دِينِهِ.»
