.jpg)
.jpg)
صبر از ديدگاه اسلام، ص: 319
اميرالمومنين عليه السلام را تعريف می كرد می فرمود:
طرفه العينی از حضرت حق امكان جدايی برايش نيست.
طرفه العين يعنی يك چشم بر هم زدن. حالا ما دائم در غفلت هستيم، اگر اسلام اين محراب و منبر را نگذاشته بود زنگ بيدار باشی نداشتيم. اصلا غفلت ما دائمی
می شد ولی آنها زنگی لازم نداشتند.
زنگ بيدار باش برای كل عالم شده بودند، آنها چراغ راهی لازم نداشتند، خودشان مصابيح الهدی بودند. برای آنها ديگر فريادی لازم نبود كه كنار گوششان بخورد كه ما كجاييم؛ خودشان فرياد الهی برای بيدار كردن ديگران شده بودند. تا كی بايد قصه گفت و قصه شنيد چرا ما خودمان نياييم قهرمان داستان بشويم، چرا بازگو كننده داستان ديگران باشيم، شصت سال، هفتاد سال گوينده زحمت كش قصه ديگران باشد، مستمع هم زحمت كش قصه ديگران باشد. فلان كس چقدر مقام قرب داشت خوب قصه شنيدن بس است. خودمان دنبال كسب مقام قرب باشيم.
فلان شخص وقتی می گفت: در همه آيينه عالم جمال دل آرای محبوب را در تجلی می ديد.
پروردگار از خيلی ها گلايه می كند. اصلا عده ای در اين عالم فقط حرف عبادت و حرف ايمان را می زنند، از اين حرفها نه نوری گرفتند نه روشنايی گرفته اند نه شكلی گرفتند نه حركتی گرفتند، همان و كه در سيزده سالگی می خواند در هشتاد و پنج سالگی هم می خواند، يعنی حركتی نكرده كه به حقيقت اين برسد اگر حركت كرده بود و به حقيقت رسيده بود همانی می شد كه اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:
«1»
______________________________ (1)- نهج البلاغه: خطبه 184، و من خطبه له عليه السلام يصف فيها المتقين؛ «عَظُمَ الْخَالِقُ فِی أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِی أَعْيُنِهِمْ فَهُمْ وَ الْجَنَّهُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا.»
