صبر از ديدگاه اسلام، ص: 178

صبر در مقابل خواسته های نامشروع

اگر هواپرستان و گنهكاران حرفه ای كه تمام خواسته هايشان گناه بود، يا كسانی كه در جايگاه اقتصادی نامشروع بودند، در مقابل خواسته های نامشروع خود ايستادگی و صبر می كردند، همه مؤمن، اهل نجات، بهشت، درستكار، حلال خور و خادم به مردم می شدند، اما صبر، مقاومت و ايستادگی نكردند و بر اثر اين صبر نكردن، وارد دوزخ شده، مرده های آنان نيز وارد دوزخ و زنده های فعلی آنان نيز بر اثر اثرات مال حرام آنها در آينده وارد جهنم می شوند.

مردی از خراسان برای زيارت وجود مبارك امام صادق عليه السلام به مدينه آمد و اولين باری بوده است كه می خواست امام را ببيند. درب خانه امام عليه السلام به خدمتكار

حضرت برخورد می كند و به او می گويد: در اين خانه چه كاره هستی؟ می گويد:

نگهداری از استران و اصطبل خانه حضرت به عهده من است. هنگامی كه امام

می خواهند به مسافرت بروند، من مركب ايشان را آماده می كنم.

تاجر خراسانی به او می گويد: آيا شغل خود را با من عوض می كنی؟ خدمتكار می گويد: كار تو چيست؟ می گويد: من ايرانی هستم و شهر من خراسان است، زمين، مغازه و ملك دارم، همه آنها را به نام تو می كنم، تو به خراسان برو، من در اين خانه می مانم و برای امام صادق عليه السلام نوكری می نمايم.

گفت: صبر كن. مرد ساده دل به فكر فرو رفت. به محضر امام صادق عليه السلام آمد و عرض كرد: يابن رسول الله! اگر خيری بر ما رو كرده باشد، شما جلوی آن خير را می گيريد؟ «1»

______________________________
(1)- بحار الأنوار 5/ 88، حديث 3؛ «] الخرائج و الجرائح ] رُوِیَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْوَلِيدِ الْكِرْمَانِیِّ قَالَ... إِنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام كَانَ عِنْدَهُ غُلَامٌ يُمْسِكُ بَغْلَتَهُ إِذَا هُوَ دَخَلَ الْمَسْجِدَ فَبَيْنَمَا هُوَ جَالِسٌ وَ مَعَهُ بَغْلَهٌ إِذْ أَقْبَلَتْ رِفْقَهٌ مِنْ خُرَاسَانَ فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ مِنَ الرِّفْقَهِ هَلْ لَكَ يَا غُلَامٌ أَنْ تَسْأَلَهُ أَنْ يَجْعَلَنِی مَكَانَكَ وَ أَكُونَ لَهُ مَمْلُوكاً وَ أَجْعَلَ لَكَ مَالِی كُلَّهُ فَإِنِّی كَثِيرُ الْمَالِ مِنْ جَمِيعِ الصُّنُوفِ اذْهَبْ فَاقْبِضْهُ وَ أَنَا أُقِيمُ مَعَهُ مَكَانَكَ فَقَالَ أَسْأَلُهُ ذَلِكَ فَدَخَلَ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ فَقَالَ جُعِلْتُ فِدَاكَ تَعْرِفُ خِدْمَتِی وَ طُولَ صُحْبَتِی فَإِنْ سَاقَ اللَّهُ إِلَیَّ خَيْراً تَمْنَعُنِيهِ قَالَ أُعْطِيكَ مِنْ عِنْدِی وَ أَمْنَعُكَ مِنْ غَيْرِی فَحَكَی لَهُ قَوْلَ الرَّجُلِ فَقَالَ إِنْ زَهِدْتَ فِی خِدْمَتِنَا وَ رَغِبَ الرَّجُلُ فِينَا قَبِلْنَاهُ وَ أَرْسَلْنَاكَ فَلَمَّا وَلَّی عَنْهُ دَعَاهُ فَقَالَ لَهُ أُنْصِحُكَ لِطُولِ الصُّحْبَهِ وَ لَكَ الْخِيَارُ فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامِ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه وآله مُتَعَلِّقاً بِنُورِ اللَّهِ وَ كَانَ أَمِيرُ الْمُومِنِينَ عليه السلام مُتَعَلِّقاً بِرَسُولِ اللَّهِ وَ كَانَ الْأَئِمَّهُ مُتَعَلِّقِينَ بِأَمِيرِ الْمُومِنِينَ وَ كَانَ شِيعَتُنَا مُتَعَلِّقِينَ بِنَا يَدْخُلُونَ مَدْخَلَنَا وَ يَرِدُونَ مَوْرِدَنَا فَقَالَ الْغُلَامُ بَلْ أُقِيمُ فِی خِدْمَتِكَ وَ أُوثِرُ الآْخِرَهَ عَلَی الدُّنْيَا وَ خَرَجَ الْغُلَامُ إِلَی الرَّجُلِ فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ خَرَجْتَ إِلَیَّ بِغَيْرِ الْوَجْهِ الَّذِی دَخَلْتَ بِهِ فَحَكَی لَهُ قَوْلَهُ وَ أَدْخَلَهُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام فَقَبِلَ وَلَاءَهُ وَ أَمَرَ لِلْغُلَامِ بِأَلْفِ دِينَارٍ ثُمَّ قَامَ إِلَيْهِ فَوَدَّعَهُ وَ سَأَلَهُ أَنْ يَدْعُوَ لَهُ فَفَعَلَ فَقُلْتُ يَا سَيِّدِی لَوْ لَا عِيَالٌ بِمَكَّهَ وَ وُلْدِی سَرَّنِی أَنْ أُطِيلَ الْمُقَامَ بِهَذَا الْبَابِ فَأَذِنَ لِی وَ قَالَ لِی تُوَافِقُ غَمّاً ثُمَّ وَضَعْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ حَقّاً كَانَ لَهُ فَأَمَرَنِی أَنْ أَحْمِلَهَا فَتَأَبَّيْتُ وَ ظَنَنْتُ أَنَّ ذَلِكَ مَوْجِدَهٌ فَضَحِكَ إِلَیَّ وَ قَالَ خُذْهَا إِلَيْكَ فَإِنَّكَ تُوَافِقُ حَاجَهً فَجِئْتُ وَ قَدْ ذَهَبَتْ نَفَقَتُنَا شَطْرٌ مِنْهَا فَاحْتَجْتُ إِلَيْهِ سَاعَهً قَدِمْتُ مَكَّه.»