.jpg)
.jpg)
نسيم رحمت، ص: 311
|
گر عيبی اندر آن نگری عيب پوش باش |
زيرا تو زود بگذری اين نيز بگذرد «1» |
|
پاره ای به اسَف نه تنها عيب پوش نبوده بلكه عيب جويی را نيز مرام خويش ساخته اند. و اين در حالی است كه خود، به عيوبی سنگين آلوده اند.
«اكْبَر العيب انْ تَعِيْبَ مافِيكَ مِثلُه» «2»
بزرگترين عيب آنست كه آنچه را كه خود داری بر ديگران عيب شماری.
|
به عيب خويش يك ديده نمايی |
به عيب ديگران صد صد گشايی «3» |
|
خوشا بر احوال كسانی كه خويشتن دار بوده و با خوب و زشت كسان كار ندارند.
|
كسی خوشتر از خويشتندار نيست |
كه با خوب و زشت كسش كار نيست «4» |
|
و اينان كسانی هستند كه پای بر گليم و سر در گريبان خود دارند، و همواره عيوب خويش را مد نظر داشته، و همين، باعث غفلت ايشان از عيوب ديگران شده است.
«مَنْ نَظَر فِی عَيْبِ نَفْسِه اشْتَغَل عَنْ عَيبِ غَيْره» «5»
هر كه در عيب خود نگرد عيب جويی ديگران از نظرش برود.
«مَنْ ابْصَرَ عَيْبَ نَفْسِه لَمْ يَعِبْ احَداً» «6»
كسی كه به عيب خود بنگرد، به احدی عيب نگيرد.
______________________________ (1) ملك الشعراء بهار.
(2) نهج البلاغه، حكمت 353.
(3) جامی.
(4) سعدی.
(5) نهج البلاغه، حكمت 349، الاعجاز والايجاز، 32، العقد الفريد 2/ 420.
(6) غرر الحكم ودر الكلم، 2/ 188/ 729.
