نسيم رحمت، ص: 268
نخواهد رسيد، بكه درجا زده و متوقف نيز خواهد شد.
رشد شايسته
اينكه انسان تنها با ارتباط و اتصال به نور حق رشد شايسته خويش را يافته، وگرنه به ركود و توقف خواهد انجاميد، در كلام شاعرانه پروين در قالب گفتگوی گوهر و سنگ به زيبايی تمام تمثيل شده است، او می گويد:
|
شنيدستم كه اندر معنی تنگ |
سخن گفتند با هم گوهر و سنگ «1» |
|
و آنگاه سخن های هر كدام را باز می گويد.
سنگ، گوهر را می پرسد: آب و رنگ، روشنايی، پاكيزه رويی، و فروزندگی و درخشندگی تو چشم ها را خيره و دل ها را مسخر خود ساخته است! چرا؟
|
در اين تاريك جا جز تيرگی نيست |
به تاريكی درون، اين روشنی چيست؟ |
|
|
به هر تابِ تو بس رخشندگی هاست |
در اين يك قطره، آبِ زندگی هاست |
|
|
مرا آن پستی ديرينه برجاست |
فروغ پاكی از چهرِ تو پيداست «2» |
|
و آنگاه به جای آنكه خود را قاصر و متهم بداند خورشيد را شكايت ميكند، كه در باب من و تو عدل و يكسان نگری را فرو گذارده، و تو را با چشمی ديگر نگريسته است!
|
بدين روشندلی خورشيد تابان |
چرا با من تباهی كرد زينسان؟ |
|
______________________________ (1) پروين اعتصامی.
(2) پروين اعتصامی.
