نسيم رحمت، ص: 319
دعاء
روزی كه «سَنْجَر» از بخت و اقبال دور شده و از تخت شاهی فرود آمده و برای هميشه حكومت و حكمرانی را از كف داده بود، كسی از او پرسيد: با آنهمه جاه و جلال، و حشمت و شكوه، و سپاه و قشون، و نيز توان و اقتدار، چرا همه چيز از دست شد، و به خزان نشسته، و همه خزانه های ثروت و مكنت و قدرت را از دست دادی؟!
سنجر كه يكپارچه حسرت و اندوه بود گفت: در كار خود دو خطا كردم؛ خطای نخست من اين بود كه كارهای بزرگ را به دست انسان های كوچك سپردم.
از اين رو، كارها، همه، ضايع شد و هيچكدام به سامان نرسيد، و از سويی كارهای كوچك را به انسان های بزرگ سپردم، آنها نيز از آنجام آن سلسله كارها عار داشته و سرباز زدند. و در نتيجه هيچ كاری، نه كوچك و نه بزرگ، صورت نگرفت.
و افزود: من اگر كارهای كوچك را به انسان های كوچك، و كارهای بزرگ را به انسان های بزرگ حوالت و ارجاع می دادم، هرگز كارم به اينجا نمی كشيد.
