نسيم رحمت، ص: 261

اعتراف

بنابراين، كافی است كه ما به نقص و ضعف و محدوديت خود اعتراف كنيم، و همين جاست كه به آنچه می خواهيم، می توانيم رسيد.

كيميا

اساساً، اعتراف و اقرار در دستگاه خداوند كيميايی پر بهاست، و مايه طهارت و پاكی از هرچه عيب و نقص به شمار می آيد، خواهد بود.

بازگشت

چه كسی صادقانه در اين بارگاه اقرار و اعتراف كرد، و به آنچه می خواست نرسيد.

اعتراف چيزی است كه حتی گناهان سنگين را می شويد.

كسی كه در جنگ احد عموی پيامبر را قطعه قطعه كرد، شكمش را پاره پاره ساخت، و چشمانش را از كاسه در آورد، و دستانش را بريد، و به مكه گريخت.

اين حادثه به گونه ای برای پيامبر با كرامت اسلام صلی الله عليه و آله سنگين و جانكاه بود كه هفت سال تمام هرگاه به بالای منبر می نشست و آنرا به ياد می آورد زار زار می گريست.

پس از هفت سال، از مكه به مدينه نامه ای بدست پيامبر رسيد، نامه از كسی بود كه عموی پيامبر به دست او قطعه قطعه شده بود، و در نامه آورده بود كه من از كار خود نادم و پشيمانم و به جرم و جنايت خود اعتراف دارم، و دوست دارم بازگردم اما آيه ای در كتاب خدا هست كه مانع از بازگشت من است، و سخت مرا نوميد می سازد.

و آيه اين است:

«وَالَّذِينَ لَا يَدْعُونَ مَعَ اللَّهَ إِلهاً آخَرَ وَلَا يَقْتُلُونَ