نسيم رحمت، ص: 72
و از آنجا كه خداوند از بندگان خود آگاه بود، و می دانست كه انسان ها در همه جا حريص بوده و در اين وادی قناعت را پيشه می سازند، فرمود:
«وَابْتَغُوا مِنْ فَضْلِ اللَّهِ» «1»
بياييد و از احسان من بخواهيد.
يعنی در امور مادی و معنوی به خواست و خواهش محدود و كم قانع نباشيد، و طبيعی است كه با اين حساب هيچ ممكن نيست كسی از خداوند چيزی بخواهد و پاسخ رد بشنود.
از اين رو علی عليه السلام فرمود:
«مَنْ اعْطِیَ الدُّعاءَ لَمْ يُحْرَم الْاجابَة» «2»
كسی كه دست به دعا برمی دارد از اجابت بی نصيب نيست.
|
فروماندگان را به حرمت قريب |
تضرع كنان را به دعوت مجيب «3» |
|
و فرمود:
«فَمَتی شِئْتَ اسْتَفْتَحْتَ بِالدُّعاء أبْوابَ نِعْمَتِه» «4»
هرگاه و هر زمان كه می خواهی، از راه دعا، درهای رحمت حق را بر خود بگشا.
|
می كند دست دعا بی برگی ما را علاج |
دست پيش مردم عالَم چرا داريم ما «5» |
|
حاجات بزرگ
و انبياء الهی جز به سوی خداوند، دست خود را دراز نمی كردند. و از اين رو ای بسا نيازها و جاجات سنگين و بزرگ خود را، كه گاه ناممكن نيز
______________________________ (1) جمعه/ 10.
(2) نهج البلاغه، خ 135.
(3) سعدی.
(4) نهج البلاغه، نامه 31.
(5) صائب تبريزی.
