نسيم رحمت، ص: 109

و رحمت خداوند به دو گونه است، يكی رحمت عام و ديگری رحمت ويژه، كه ابدان و اجسام موجودات به ويژه انسان را مشمول می سازد.

خداوند براساس رحمت عام و گسترده خويش به رحمان ياد می شود همچنانكه بر اساس رحمت خاص و ويژه خويش كه نعمت ها و موهبت های بيشمار را بر روح آدمی ارزانی فرموده است، به رحيم ياد می گردد.

از اين رو می توان گفت: انسان مظهر رحمن و رحيم است.

و به ديگر سخن وجود آدمی با تمام وجود گويای اين كريمه مبارك است:

بسم اللَّه الرحمن الرحيم

اين كه در آيه ای از آيات كتاب خود فرمود: «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَريدِ»، ما از رگ گردن به ايشان نزديكتريم، گواه بر همين معناست، و در حقيقت اشاره به اين حقيقت است كه اگر انسان در خود تأمل كند می يابد و می بيند كه خود جلوه «اللَّه» و «رحمن» و «رحيم» است، و چيزی از خداوند رحمن و رحيم به او نزديكتر نيست.

به عدد سوره ها

كلمات مبارك «اللَّه»، «رحمن»، «رحيم» از مبارك ترين واژه های كتاب خداست، از اين رو بيش از همه واژه ها به كار رفته اند، و نه تنها هر كدام به تنهايی بارها و بارها تكرار شده اند، بلكه با يكديگر و در كنار يكديگر در كريمه بسم اللَّه الرحمن الرحيم، به عدد سوره های قرآن، يعنی يكصد و چهارده بار مكرر شده اند.

از اين رو می توان گفت: مقدسترين آيه از آيات اين كتاب آسمانی «بسم اللَّه الرحمن الرحيم» است.

رحمن، رحيم

بسم اللَّه الرحمن الرحيم يعنی: بنام اللَّه كه پديد آورنده بدن و روح آدمی است.

خداوند رحمن است، يعنی نيازها و حاجات بدن را بر اساس رحمت