نسيم رحمت، ص: 117
تا ملكوت
اگر دانه ها در دل خاك می ماندند، و از خود حركتی نشان نداده و بالا نمی آمدند، پوك و پوچ و پوسيده شده، و از دست می رفتند، و موجودات ديگر نيز از بار و ثمر آنها نصيبی نمی بردند.
از اين رو، هيچ دانه ای در خاك نمی ماند، بلكه به رشد نشسته و رُو به بالا می آيد.
و البته، اين در حالی است كه تمامی دانه ها و گياهان، و درختان با جاذبه زمين نيز دست به گريبان می باشند، ولی هيچكدام تسليم جاذبه آن نبوده، بلكه در برابر آن جاذبه سنگين مقاومت كرده و بر خلاف جهت آن به سوی عالم بالا حركت می كنند.
اگر دانه ها در برابر جاذبه خاك سر تسليم می ساييدند، رشدی نمی يافتند، بلكه فروتر شده و سمتِ عمق زمين حركت می كردند، بی آنكه به حاصل نشسته، و محصولی داشته باشند زيرا كه دانه ها تنها در پرتو و عناصری همچون: هوا
