نسيم رحمت، ص: 121
می گريد.
و پيامبر با شگفتی ماجرا را جويا می شود، و خديجه می گويد: نه برای مرگ، و نه برای تنها شدن تو، و نه برای بی مادر شدن دخترم، و نه برای هيچ چيز ديگر گريه نمی كنم، بلكه گريه ام از اين است كه هيچ نمی دانم حال كه به سوی خداوند می روم او با من چگونه است، آيا از من خشنود بوده و يا ناراضی خواهد بود!
در همين ميان جبرئيل فرود آمد، و گفت: خداوند فرموده است سلام مرا به خديجه برسان و بگو من از تو كاملًا راضی هستم.
يعنی نور كه با نور سر جنگ ندارد، بلكه با ظلمت است كه كنار نخواهد آمد.
و خديجه شاد شد و گفت: يا رسول اللَّه! اكنون در دلم جای هيچ نگرانی نيست، و در همان حال از دنيا رفت، و چيزی نگذشت كه او را به خاك سپرد، و سپس به دنبال فاطمه رفت، وا و را به دامان گرفته و به خانه بازگشت. همينكه به خانه رسيد پرسيدم: پدر! مادرم كجاست. پيامبر فرمود: مادرت درمكلوت اعلی با ملكوتيان عالَم به پرواز است.
راستی، بالا رفتن تا كجا؟
آيا از ملكوت كه جايگاه لقاء و وصال و مشاهده خداوند است چيزی برتر و بالاتر خواهد بود؟
رحمن
بايد به رحمانيت حق توجه يافت. يعنی آنچه از نعمت در اختيار ماست از او بدانيم، و بس.
توجه به رحمانيت خداوند يعنی اينكه سفره های نعمت را از او بدانيم و با دستور او به دست آورده، و نيز مصرف و خرج كنيم، و هرگز نعمتی از نعمت های او را خرج مخالفت با او نكنيم.
رحيم
و رحيميت، رحمت ويژه خد است و عنايت و نگاهی ديگر است.
