نسيم رحمت، ص: 258
باری بايد كوشيد، و در كوشش خويش نيز كوتاهی نكرد.
|
مشو غافل ز گرديدن كه روزی در قدم باشد |
همين آوازه می آيد ز سنگ آسيا بيرون «1» |
|
همچنانكه كودكان با همه كودكی خويش می كوشند، زيرا كه اين حقيقت را به كمك فطرت خويش به خوبی فهم كرده اند كه برای رسيدن به رزق مقدَّر خداوند تكاپويی بايد كرد.
|
گرچه يزدان آفريند مادر و پستان و شير |
كودكان را شير مادر خود همی بايد مكيد |
|
مناجات
و اين مردم پاك و الهی همينكه به شب می رسند سياهی آن را برای سياهكاری خود نمی خواهند، بلكه در كنار آن نيز باز دل به خدا داده، و آن را برای بندگی و مناجات با وی مغتنم می شمارند، از اين رو با دعا و راز و نياز خود آن را چنان روشنی می بخشند كه ملائك آسمن به حيرت فرو می روند.
|
آنان كه شب آرام نگيرند ز فكرت |
چون صبح پديدست كه صادق نَفَسانند |
|
|
و آنان كه به ديدار چنان ميل ندارند |
سوگند توان خورد كه بی عقل و خسانند |
|
و اين همان چيزی است كه خداوند از پيامبر خود خواهان بود:
«يَا أَيُّهَا الْمُزَّمِّلُ* قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا» «2»
حبيب من! شب، جز اندكی از آن، بيدار بوده و به سوی من بيا، و با من به نجوا باش.
______________________________ (1) صائب.
(2) مزمل/ 1، 2.
