نسيم رحمت، ص: 110

واسعه خويش مرتفع می سازد. و رحيم است يعنی، جهت هدايت و راهيابی، نعمت هايی ويژه را در پيش روی روح و جان آدمی قرار می دهد.

رحمانيت حق

در رحمت رحمانيه حق هيچگونه قيد و شرطی در ميان نيست، بلكه او رحمت خود را ارزانی می كند، خواه حيوان باشد و خواه انسان، و در خصوص انسان نيز هيچ تفاوت نمی كند كه وی آن را از خداوند بخواهد و يا نخواهد.

ای بسا كسی بگويد: مرا با خدا كاری نيست، و اساساً چيزی به نام خدا نه می فهمم و نه می پذيرم، ولی خداوند چنين كسی را نيز از رحمت خويش دور نمی دارد، و آنچه مايه حاجت اوست در اختيار می گذارد.

و البته، چنين كسی يك علف خوار دوپاست.

«أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ» «1»

يعنی ايشان همچون حيوانند.

و خداوند حيوان را نيز از نعمت های دنيوی محروم نمی كند.

زيرا اساساً آنچه در اين دنياست در پيش او بها و ارزشی ندارد.

لذا در كتاب خود فرمود:

«مَتاعاً لَكُمْ وَلِأَنْعامِكُمْ» «2»

اين سفره دنيا بهره شما و گاوان و خران و استران شماست.

و البته، اگر اين آب و علف پيش خدا بهايی داشت حتی لقمه ای از آن را در دهان مخالف خود قرار نمی داد، و هرگز از خوبان و اولياء خود دريغ نمی كرد.

ولی شنيده ايد كه پيامبر 9 با تمام عظمتی كه داشت گاهی تا سه شبانه روز چيزی به چنگ نمی آورد، و با اين حال هيچ شكايت و گلايه ای نداشت، چون بها و ارزشی نداشت.

______________________________
(1) اعراف/ 179.

(2) نازعات/ 33.