نسيم رحمت، ص: 362
باری، با نگرش و دقت در سرانجام امور است كه آدمی از هلاكت ها ايمنی يافته و می رهد؛ و نيز از پيش آمدهای ناگوار به سلامت می ماند، و نه در جايگاه های سقوط فرو می غلطد.
زيانكاران
بنابراين، اگر كسی عاقبت انديش باشد هرگز خود را مامون از مكر و عذاب الهی نمی داند.
اما اگر پای پايان نگری و عاقبت انديشی در ميان نباشد آدمی خود را ايمن دانسته و گام به هر وادی خطا و خلاف می نهد، و از اين رو زيان كرده و زيانكار می شود، و بر همين اساس است كه قرآن كريم فرمود: جز خاسرين و زيانكاران خود را ايمن نمی دانند.
«فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ» «1»
راستی كجا می توان خود را ايمن دانست حال آنكه كسی همچون امام سجاد عليه السلام می فرمايد: خدای من! اگر عمرم به درازای دنيا باشد، و حتی لقمه ای از غذای دلخواهن نصيب من نشود، بلكه تلخ ترين، شورترين و بی مزه ترين غذاهای روی زمين روزیِ من بوده، و حتی نوشيدنی های من آب آلوده به خاكستر سوخته باشد، و از سويی آنچنان اشك ببارم كه چشمانم آب شده و از گونه های صورتم فرو ريزد، و آنقدر زبان به ذكر تو بگشايم كه از گفتن ناتوان شده و لال شوم، با اينهمه، جبران يك گناه از گناهان دوران عمرم نخواهد شد.
حال نبای از خود بپرسيم كه اگر اين جريمه های طاقت سوز، جبران يك گناه را نمی توانند، پس جبران كار ما چه خواهد بود كه روزانه گناه بر گناه، و معصيت بر معصيت انباشته می كنيم؟!
آيا سرانجام ما همان نيست كه امام المقتين عليه السلام فرمود:
______________________________ (1) اعراف/ 99.
