نسيم رحمت، ص: 161
نشان دوستی
اگر دهان و قلب كسی به ذكر «بسم اللَّه الرحمن الرحيم» گويا شود، در حقيقت نشانه رحمت ويژه حق است كه می خواهد وی را با سه حقيقت عظيم آشنايی دهد، تا از اين راه جان و دلش را جذب، و سپس او را به بارگاه خاص خود راه داده، و خواست های وی را كريمانه و سخاوتمندانه پاسخ دهد.
ذات مبارك اللَّه
از جمله حقايق عظيم و بزرگی كه انسان ذاكر در اين آيه كريمه و كوتاه آشنايی می يابد ذات مبارك اللَّه است، كه خالق خلقت و هستی بخشی هستی است، و نيز جامع تمامی خصال برجسته و شايسته جلال و جمال است. و در يك سخن موجودی بی نقص است كه هرگونه نقص را می تواند رفع و مرتفع سازد. و بدون او و به دور از او هيچ نقص و نقيصه ای قابل رفع و دفع نيست. چرا كه جز او همه ناقصند، و ناقص نمی تواند ناقص ديگر را به كمال رسانده و كامل كند.
|
ذات نايافته از هستی بخش |
كی تواند كه شود هستی بخش |
|
بنابراين، به كمال رسانيدن انسان تنها كار خداست، و كار خدا وقف خداست، و كسی جز او نمی تواند دست به كار شود.
پس، اگر به دنبال كاری مانند كار او می گرديد هرگز به آن نخواهيد رسيد.
تنها اوست كه قادر مطلق بوده، و در عين حال حكيم، كريم، و رحيم می باشد.
لذا وقتی بخواهد نقص شما را مرتفع سازد حكيمانه، كريمانه، و رحيمانه به رفع آن می پردازد، بدون آنكه توقع و چشمداشتی داشته، و يا مزدخواهی كند. ولی تنها خواست او اين است كه عيوب و نقائص و نواقص خود را با توسل و تمسك به وجود مقدس وی برطرف كنيد.
از اين رو، علی عليه السلام با ناله و انابه ای خاص اينگونه از خداوند می خواست:
«اسْتَشْفِعُ الی نَفْسِك»
خدايا! من تو را برای خود، پيش خودت شفيع قرار می دهم كه حوائج و حاجاتی كه از اين پس می شمارم روا و ادا سازی.
«ان تُدْنِيَنِي مِنْ قُرْبِك»
نخست اينكه مرا از دوری از خود نجات داده و به خود نزديك سازی.
يعنی، خدايا! عيب هايی كه مايه بُعد و دوریِ من از تو شده است برطرف ساز.
«وانْ تُوزِعَنِي شُكْرَك»
و ديگر آنكه مرا توفيقی ده كه از عهده و شكر و سپاس نسبت به آن همه موهبت و نعمت كه به من ارزانی داشته ای برآيم.
«وانْ تُلْهِمَني ذِكْرَك»
و می خواهم كه قلب مرا با ذكر و عشق خود همراه كنی، تا جايی كه وجودم
