نسيم رحمت، ص: 320
حقيقت مسلّم
و البته، اين يك حقيقتی مسلَّم و اصلی مورد اهتمام است، و نه تنها در امورات دنيايی، و سياسی، و حكومت داری بايد لحاظ داشت، بلكه در وادی معنوی و اخروی نيز بايد نسبت به آن پايبند بود.
بلكه در امورات معنوی اگر انسان كارهای بزرگ را از انسان های بزرگ نخواهد، بس خجلت كه از اين حاصل ايام بَرَد.
از اين رو خداوند جهت هدايت خلق، انبياء و امامان را گسيل داشت.
زيرا كه هدايت امری عظيم و بزرگ است، و آن را از انسان هايی جز انبياء و امامان خواستن، همچون خواستن كارهای بزرگ از مردم كوچك است، كه نتيجه ای جز سقوط و انحطاط در پی ندارد.
انسان ها، هر چند بزرگ باشند در خصوص امورات دينی همچون: هدايت و راهيابی و دستگيری، بسيار خرد و كوچك و ناچيز می نمايند. از اين رو می بينيد كه گاه در كنار سخن های صواب ايشان لغزش هايی نيز به چشم می آيد. كه البته، از لغزش های ايشان تنها كسانی التفات می يابند كه با چشم مسلح نظاره گر باشند، و تنها چيزی كه چشم انسان را مسلح می كند كتاب خدا قرآن مجيد است.
اساساً، بدون اين كتاب آسمانی، لغزش های ظريف و حساس هرگز به چشم نمی آيد، آنهم لغزش هايی كه گاه يكی از آنها كافی است برای هميشه انسان را هر چند برجسته و شايسته و مستعد باشد زمينگير سازد. همچنانكه ويروسی ريز و ناديدنی گاه جثه ای قوی و نيرومند را به بستر ناتوانی می افكند. ژ
خطايی آشكار
به عنوان نمونه كسی كه چشم خويش را با آيات كتاب خدا مسلّح نساخته است، وقتی كه از كنار اين بيت جناب مولانا عبور می كند، كه:
|
قوم ديگر می شناسم ز اوليا |
كه دهانشان بسته باشد از دعا «1» |
|
شايد به وجد آمده، و آن را نيز تحسين كند، حال آنكه همين بيت و همين سخن برای كسی كه چشم حقيقت بين داشته، و همه چيز را از منظر كتاب خدا نظاره می كند بسيار ناروا و ناصواب خواهد بود.
چنين كسی بی آنكه در كمند مهابت و شكوه مولانا اسير و گرفتار آيد جسورانه می پرسد: اين اولياء كسيتند؟ و هر كه باشند و هر چه باشند آيا از انبياء و امامان بالاترند؟ حال آنكه آنچه از دعا و نياز خواهی داشته و داريم از همين بزرگان است، و از طريق ايشان به ما رسيده است.
و می پرسد: اين اولياء كيستند؟ آيا تاكنون ركعتی از نماز را اقامه نكرده اند، و در آن هدايت به صراط مستقيم را از خداوند نخواسته اند؟ و آيا هدايت خواهی به صراط مستقيم دعا نيست؟
و می پرسد: اين اولياء كيستند؟ و از چه رو دم فرو بسته، و لب به دعا نمی گشايند؟ آيا جز اين است كه می خواهند از اين رهگذر تسليم و رضايت خويش را نسبت به آنچه خداوند تقدير و تدبير كرده است نشان داده باشند، همچنانكه جناب مولانا خود اشارتی به اين معنا كرده است:
|
از رضا كه هست رام آن كرام |
جستن دفع قضاشان شد حرام «2» |
|
|
پس چرا لابه كند او يا دعا |
كه بگردان ای خداوند اين قضا «3» |
|
ولی از جناب مولانا بايد پرسيد كه از اين حضرات اولياء جويا شود، كه
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 1882.
(2) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 1881.
(3) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 1916.
