نسيم رحمت، ص: 286
حكمت ها، جز زيبايی و جمال چيزی نمی بينند، حال آنكه غير ايشان به دليل ظاهربينی و غفلت از آن سوی سكه حوادث، از علل و حكمت ها بی خبر مانده، و همواره با دنيايی از سؤال و ابهام زندگی را طی می كنند.
|
به مجنون گفت روزی عيبجويی |
كه پيدا كن بِه از ليلی نكويی |
|
|
كه ليلی گرچه در چشم تو حور است |
به هر عضوی ز اعضايش قصور است |
|
|
ز گفت عيبجو مجنون برآشفت |
در آن آشفتگی خندان شد و گفت |
|
|
كه گر بر ديده مجنون نشينی |
به غير از خوبی ليلی نبينی |
|
امواج ابهام
بنابراين، اگر بخواهيم به ظواهر امور نظر داشته باشيم امواج سئوالات و ابهامات پديد آمده و به سوی ما حمله ور می شوند، و در نتيجه وادار می شويم كه در برابر هر سئوال چرا گفته، و همه چراها را نيز متوجه وجود مقدس او كنيم.
اما كسی كه چنين نگرشی به حوادث و امورات دنيا ندارد، بلكه چون حسين بن علی عليه السلام پيش از ظاهر، باطن را از نظر می گذراند، هرگز سؤال ندارد، و هيچگاه چرا نمی گويد، بلكه با ميل و عشق تمام بعد از آنهمه فجايع سنگين خواهد گفت:
«الهی رِضاً بقضائك»
واژه ای به نام چرا
اساساً، در قاموس مردان الهی واژه ای به نام «چرا» نمی توان يافت. آنها هرگز اين واژه را حتی برای يكبار در برابر خداوند به كار نمی بندند.
باری، آنچه از سوی خداوند به ايشان می رسد، اگرچه حنظل باشد خرما
