نسيم رحمت، ص: 222
|
گويدش ای مزبله تو كيستی |
يك دو روز از پرتو من زيستی |
|
|
غنج و نازت می نگنجد در جهان |
باش تا كه من شوم از تو جِهان |
|
|
گرم دارانت تو را گوری كَنند |
طعمه موران و مارانت كنند |
|
|
بينی از گند تو گيرد آن كسی |
كاو به پيش تو همی مُردی بسی |
|
|
پرتو روح است نطق و چشم و گوش |
پرتو آتش بود در آب جوش «1» |
|
محصول رفتار
بنابراين، براساس اين آيه و نيز آيات ديگر از كتاب حق آنچه از بدی به انسان می رسد محصول كار خود اوست، و بدی نيز چيزی جز ظلمت و تاريكی نيست كه خود مايه حرمان و محروميت های بسيار نيز هست.
از اين رو خداوند به آدم و حواء چنين فرمود:
«وَلا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ الظَّالِمينَ» «2»
يعنی اگر خلاف آنچه می گويم انجام دهيد تاريك می شويد، و سياهی بر شما سايه می افكند. ولی آنان آن خلاف را مرتكب شدند، و همان ظلمت و تاريكی نيز بر آنان افتاد، از اين رو محروم شده و از بهشت دور شدند. و با اين كار لياقت حضور در بهشت را از دست دادند زيرا كه آنجا عالَم نور است، و تنها نور می تواند با نور باشد و نه ظلمت. و لذا در اين عالم ظلمانی فرود آمدند، چرا كه ظلمت
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3285 تا 3290.
(2) بقره/ 35.
