نسيم رحمت، ص: 236
حال كمی از رحمت و نوازش حق بگوييم.
در روايت چنين آمده است، كه حق جَلّ و علا فرمود:
«عادَة المَدْيُونِ انّه إذا رَأی صاحِبَ الدِّيْنِ مِنَ البُعْدِ فَانَّه يَفِرُّ مِنْهُ»
بندگان من! عادت بدهكاران اين است كه وقتی طلبكاران خود را از دور می بيند از ترس می گريزند، چون با خود می گويند: شايد ما را رسوا كنند، شايد حكم جلب داشته و ما را تحويل دهند و يا... ولی من كه طلبكار شمايم و شما نيز به دليل معصيت های بسيار بدهكاران من هستيد، و بدهكاری شما نيز آمرزش طلبی و توبه، و گريه، واندوه و زاری است، ولی با اين حال مبادا از من بگريزيد:
«لا تَفِرُّوا مِنّي»
چون من هيچ قصد اين را ندارم كه خطاهای شما را فاش و آشكارا سازم، و يا شما را رسوا نمايم.
«فَانَا الَّذِي اقْضِی دُيُونَكُم»
من كسی هستم كه خود می خواهم بدهكاری های شما را پرداخت كنم.
«وَاغْفِرُ ذُنُوبَكُمْ»
و می خواهم تمامی لغزش های شما را ناديده گرفته، و جملگی بيامرزم.
و آنگاه می فرمايد: تمامی ثروتمندان و پادشاهان عالَم درهای خود را بر فقيران می بندند و بر اغنياء و دارايان می گشايند، ولی كار من به عكس آنان است، زير كه بر فقيران می گشايم و بر آنان كه خود را دارا و بی نياز می انگارند درهای رحمت خويش را بسته می دارم.
«يَعْلِقُونَ ابْوابَهُم عَنِ الْفُقَراء دُونَ الْاغْنِياء، وانَا افْعَلُ ضِدَّ ذلِك»
اميدوار
در روايتی ديگر از پيامبر با كرامت اسلام آمده است كه: خداوند در روز قيامت به گناهكاران امتم نگاهی نموده، و می پرسد:
«هَلْ احْبَبْتُم لِقائِی»
