نسيم رحمت، ص: 189
دوی آنها به راه صواب و صلاح هدايت يافتند.
آورده اند كه كسی به كس خرمايی داد و او نپذيرفت، وی را گفت: وای بر تو، خدای تعالی از ما ذره می پذيرد ولی تو خرما را اندك شمرده و رد می كنی؟!
و در خبر است كه كسی قرائت همين دو آيه را از پيامبر مكرم شنيد، چون به آخر رسيد گفت:
«حَسْبِی مِنَ الْقُرآن ما سَمِعْتُ لاابالِی بَعْدَ هَذِه الآية أن لاأسْمَعُ مِنَ الْقُرآن شيئاً» «1»
مرا از قرآن همين آيه بس، و اگر آيات ديگر را نشنوم باكی نيست.
ميهمان خويش
دانه های گندم وقتی كه كاشته شده و به بار می نشينند، و محصولاتی از نوع خود پديد می آورند نه تنها عايد صاحب آن می شود، بلكه ديگران نيز از آن بهره ور خواهند شد، حال آنكه دانه های عمل پس از آنكه در قيامت محصول خود را به بار می آورند تنها به خود آنان بازگشت می كند و نه هيچكس ديگر.
باری، در آنجا هر كسی ميهمان خويش است، و بر سفره خود نشسته است.
|
اگر بار خار است خود كشته ای |
وگرنه پرنيان است خود رشته ای «2» |
|
از اين رو وقتی كه در قيامت مردم آلوده كه در دنيا جز سياهی و تاريكی و پليدی چيزی به بار نمی آورند، و خود را از نور خداوند محروم می كنند، و با خود جز ظلمت همراه نمی برند، عاجزانه از مؤمنان می خواهند كه اندكی از نور خود ايشان را ميهمان كنند، در پاسخ می شنوند:
«ارْجِعُوا وَراءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُوراً» «3»
اگر می توانيد به دنيا بازگرديد و از آنجا نور بخواهيد.
______________________________ (1) زلزال/ 7 و 8.
(2) فردوسی.
(3) حديد/ 13.
