نسيم رحمت، ص: 293

پناهِ حق

بزرگان عالَم، وقتی كه به قصد كرامت و موهبت دست به جيب می شوند جز چيزی ناچيز و نازل و اندك، ارزانیِ ديگران نمی كنند، و البته اين بخشش و انفاق را نيز به دور از چشمداشت و طمع صورت نمی دهند، بلكه در ازاء آنچه می دهند چند مقابل تمنا و آرزو می كنند.

اما مشرب و شيوه خداوند گونه ای ديگر است. او همواره در برابر كم ها و كمبودها و امورات ناچيز و حقير، موهبت هايی كثير، فراوان، و انبوه اعطاء و ارزانی می دارد.

«يا مَنْ يُعْطِی الْكَثِير بالقليل»

ای كه بسيار را در برابر كم ارزانی می كنی.

موهبت های كثير

بر اين اساس می توان گفت: كسی كه به غير خداوند پناه می برد در حقيقت به چيزهايی كم، محدود و پايين پناه برده است، اما آنكه به خداوند پناهنده می شود به نعمت ها و موهبت هايی كثير، وافر، و فراوان رو نموده است.

اقبال خداوند

و پناه بردن به خداوند محدود به قشر و يا قبيله ای خاص نبوده و نيست، بلكه هر كسی در هر شان و شرائطی كه باشد می تواند به او پناه آورده و پناهنده شود.

و بی ترديد، از محالات محسوب است كه كسی به او پناه آورد و او پشت كرده و اقبال و استقبال نكند.

خزانه بی نهايت

اينكه انسان ها يكديگر را پناه نمی دهند ريشه در نقص و كمبود و ناداری ايشان دارد، زيرا يا توان لازم نداشته و يا آلوده به بخل و محدوديت ها می باشند، در حالی كه اينگونه معايب در وجود مقدس پروردگار راه ندارد، بلكه او قادر و قاهر است و از سويی كرم و رحمت و رافت و لطف و نيز خزانه او بی نهايت است. از اين رو هر كس كه به او پناه آورد او نيز به وی پناه خواهد داد و در پرتو آن تمامی اشكالات و مشكلات و گره های او را رفع و گرهگشايی می كند. و چيزی به نام دردها و رنج ها و كمبودها برای او باقی نمی گذارد.

حال برای نمونه، يكی از پناهندگان به حق را يادآور شويم كه چگونه

______________________________
(1) پروين اعتصامی.