نسيم رحمت، ص: 88
می انديشد.
اگر آدمی اهل انديشه باشد، هيچ اقدام مثبتی را در اين عالم، منها از وحی و اتصال خداوند نمی بيند.
و در حقيقت در هر چيز و در هر كجا رد پای عنايت و حمايت خداوند را شاهد است، و سويی نگاه نمی كند جز آنكه خداوند را به ياد می آورد.
«فَأَيْنما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ» «1»
|
گيتی و خوبان آن در نظر آيينه ای است |
ديده نديد اندر آن جز رخ زيبای دوست |
|
راز عشق در انبياء
چرا انبياء عاشق خداوند بودند؟ چون به هر سول نظاره می كردند جز خداوند چيزی نمی ديدند، و گرنه عشق بدون ديدن هرگز ظهور پيدا نمی كند.
شما ماجرای عشق را از هر عاشقی جويا شويد، می گويد: ديدم، پسنديدم.
و لداده و عاشق شدم.
اساساً، عشق بدون ديدن معنا ندارد.
و قلب، بدون ديدن عاشق نخواهد شد، بلكه نخست زيبايی را ديده، و احساس می كند، و آنگاه دل می دهد.
كسی به اميرالمؤمنين عليه السلام گفت: اينقدر كه خداوند را عبادت می كنی، آيا او را ديده ای؟
فرمود:
«لَمْ أعْبُد رَبَّاً لَم ارَه»
خدايی را كه نديده باشم، در برابر او كرنش نمی كنم.
يعنی گمان می بری كه نمازم كوركورانه است؟ و يا مناجات و عباداتم
______________________________ (1) بقره/ 115.
