نسيم رحمت، ص: 111
آيا اگر آن بزرگوار به اينها دست می يافت به قيمت و حرمت او افزوده می شد؟ هرگز!
و راستی اگر انسان پی می بُرد كه اينها را ارزش و حرمتی نيست كجا ريا را پيشه می كرد؟ و يا رشوه؟ و يا تقلب؟ و يا اختلاس؟
رحيميت حق
رحمت رحيميه، بر خلاف رحمت رحمانيه، بر همگان ارزانی نمی شود، بلكه آن به خواست صادقانه و قلبی انسان مشروط است، و انسان تا از سر صدق نخواهد به چنين رحمتی دست نمی يابد.
البته، از ياد نبريم كه جلوه هايی از اين رحمت همچون عقل نيز خداوند در درون وجود تمامی آدميان قرار داده است.
بنابراين، همچنانكه پيش از اين ياد شد، بسم اللَّه الرحمن الرحيم تركيب وجود ماست.
و راستی كه تمام مردم دنيا، جز اندكی، همه از خود غافلند، و نمی دانند كيستند.
«أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ»
وگرنه بوی خدا را از خود می شنيدند، زيرا بدن جلوه صفات خداست.
مگر نه آنكه تا خالقی نباشد مخلوق نيز معنا ندارد، پس انسان جلوه خالقيت است.
مگر نه آنكه تا مصور و تصويرگری نباشد وجودِ شكل و صورت نيز بی معناست؟ پس، انسان جلوه مصوريّت حق است.
مگر نه آنكه اگر رب و مربی در كار نباشد رشد مفهومی ندارد، پس انسان نيز كه پيوسته در حال رشد و پيش از رفتن است جلوه ربوبيت حق خواهد بود.
