نسيم رحمت، ص: 272

نمی ورزد.

روح متجاوزانه

اينكه در صورت حيوانيت، انسان به اندك قانع نمی شود، بلكه افراط و زيادت خواهی را شيوه و پيشه خود می سازد حقيقتی مسلّم است كه خداوند در ضمن آيه ای با پيامبر خود در ميان می گذارد.

«لَاتُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَن ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطاً» «1»

حبيب من! كسی را كه در گرو ياد من نيست، و مرا تكيه گاه خود نمی خواهد، و به جای متابعت از من مجموعه خواسته های درون خود را كه در مخالفت با خواسته های من است پيروی می كند، و از سويی در كار خويش افراط و زياده روی را پيش می گيرد، هرگز دنباله روی مكن!

بی گمان چنين كسی به ميزان اختيار و امكانات و دامنه ای كه دارد متجاوز خواهد بود.

و اگر فضا و ميدان و توانی در اختيارش نباشد، روح متجاوزانه خواهد داشت، و پيوسته مترصد فرصتی است كه تجاوزات خود را تحقق بخشد.

بنابراين، اين وضع كسی است كه از پروردگار خود دور و جداست.

اما كسی كه اتصال و ارتباط و پيوند او با خداست، جز اخلاق و مرام و صفات خدا را با خود ندارد.

و از جمله خصال و صفات خداوند آنست كه ذره ای در حق بندگان خويش ستم روا نمی دارد.

«أَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ» «2»

خداوند هرگز به بندگان خود كمترين ستمی نخواهد كرد.

______________________________
(1) كهف/ 28.

(2) انفال/ 51.