نسيم رحمت، ص: 155
واژه اللَّه
و كسی كه مشتاق باشد به منزلت و مرتبت اين مردان دلداده و عاشق دست يابد، نخست موعظه كتاب خدا به ايشان آن است، كه خود را به رنگ آنان در آورده و پيوسته از خداوند با نام اللَّه ياد كند:
«اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثيراً» «1»
در اين آيه فرمود: اللَّه را ياد كنيد، و نفرمود: رحمن را و يا رحيم را و يا خالق را يادآور شويد.
رحمن و يا رحيم و يا هر نام از نام های پروردگار تنها به خصلت و خصيصه ای خاص دلالت می كند، جز واژه اللَّه كه به معنای ذات مقدسی است كه برخوردار از تمامی كمالات و صفات برتر و برجسته است.
و انسان، محتاج و نيازمند تمامی اوصاف و خصال والاست، و گرنه با يك خصلت و ويژگی گره از كارهای پر گره او گشوده نمی شود.
مراتب ذكر
سخنی كه در باب ذكر می توان گفت آن است كه ذكر خداوند مراتب گونه گونی دارد.
يكی از مراتب ذكر، ذكرِ زبانی است، مثل اينكه انسان نام خداوند را بر زبان آورد.
و مرتبه بالاتر از اين، ذكر قلب است، كه همان ايمان و باور باشد.
و مرتبه بالاتر از اين نيز ذكر عملی است، مثل اينكه انسان قامت به نماز بسته، و طاعت خدا را گزارد.
از اين رو فرمود:
«أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري» «2»
______________________________ (1) احزاب/ 41.
(2) طه/ 14.
