نسيم رحمت، ص: 242
|
به جُرم يك دو صباحی نشستن اندر باغ |
هزار قرن در آغوش خاك بايد خفت |
|
|
خو آن كسی كه چو گل، يك دو شب به گلشنِ عمر |
نخفت و شبرِو ايام هر چه گفت، شِنُفت «1» |
|
اساساً، شنفتن و يا به ديگر سخن شنيدن، از سفارشات و توصيه های اكيد كتاب خداست:
«فَبَشِّرْ عِبادی الَّذين يَسْتَمِعُونَ الْقَول» «2»
خوشا بر احوال كسانی كه حرف ها را می شنوند.
و البته، حرف های شنيدنی را بايد از زبان باغبان عالَم شنيد.
و باغبان عالم حرف های شنيدنی خود را در كتاب خود با نام قرآن كريم گردآورده است، تا انسان هايی كه همچون بنفشه عمری كوتاه و نايدار دارند آويزه گوش خويش سازند، باشد كه در پی پژمردگی و مردگی در اين عالَم، و قرن ها و قرن ها در دل خاك خفتن، به سود و سعادت جاودانه آخرت، دست يابند.
خواندنی
حرف های خداوند عموماً شنيدنی است، ونيز خواندنی، واز همين رو كتاب خود را به قرآن نام نهاد، و قرآن يعنی؛ خواندنی. و فرمود: تا آنجا كه می توانيد بخوانيد.
«فَاقْرَءوا ما تَيَسَّر مِنَ الْقُرآن» «3»
دعوت خداوند
و ما هر چه قرآن می خوانيم جز دعوت چيزی نمی فهميم، دعوتی كه خداوند نسبت به انسان ها داشته، و پيوسته ايشان را به خود می خواند.
______________________________ (1) پروين اعتصامی.
(2) زمر/ 18.
(3) مزمل/ 20.
