نسيم رحمت، ص: 191

دانه های پاكی

حال كه انسان با هر عمل خود دانه ای می كارد پس چه بهتر كه دانه هايی بكارد كه روزی به كار آيد.

و اين دانه ها را می توان از انبانِ قرآن گرفت، كه جز دانه های پاكی و طهارت و خير و صلاح نيست.

از اين رو، علی عليه السلام فرمود:

«كُونُوا حَرَثَة الْقرآن» «1»

يعنی از كسانی باشيد كه جز دانه های قرآن در وجود خود نمی كارند.

و البته چنين كسی است كه خود به بهشت تبديل می شود.

و بااين حساب می توان گفت: هر كسی بهشت را با خود می برد، و نيز جهنم را.

نيازمندی

و بهشت شدن و يا آن را با خود بردن سرمايه ای است كه تنها در پناه قرآن به دست می آيد.

همچنانكه بدون قرآن و به دور از آن جز فقر و نيازمندی و تهيدستی حاصلی به بار نمی آيد.

علی عليه السلام فرمود:

«وَاعْلَمُوا أنَّه لَيْسَ لِاحَدٍ بَعْدَ القُرآن مِنْ فاقَةٍ وَلا لِاحدٍ قَبْلَ القُرآن مِنْ غِنی» «2»

كسی كه با قرآن باشد تهيدست نيست زيرا كه آنچه می خواهد به روشنی تمام در آن گرد آمده است، و از اين رو فرمود:

«تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ ءٍ» «3»

______________________________
(1) نهج البلاغه، خ 176.

(2) نهج البلاغه، خ 176.

(3) نحل/ 89.