نسيم رحمت، ص: 118

و نيز نورِ تابان ماه و ستارگان و هم گرما و سرمای فضا، توان سبز شدن و رشد يافتن و به بازنشست را دارند، و از اين همه هيچكدام در دل خاك وجود ندارد.

حال، انسان ها چيزی درست شبيه به همين دانه ها می مانند، همچنانكه دنيا نيز بی شباهت با خاك نيست. از اين رو، توصيه كتاب آسمانی و تمامی انبياء و پيشوايان دين به انسان هاست كه از دنيا با تمام جاذبه هايی كه دارد دل بر كنند و به سوی عالم بالا و اعلی اوج گرفته و صعود كنند.

انسان اگر اسير جاذبه های دنيا باشد، و در آن در جا زده و توقف يابد، هرگز سبز نخواهد شد، و نه رشدی می يابد، و نه بار و بری، زيرا در آن جز سياهی و ظلمت چيزی نيست، و نه از نور و روشنايی خبری خواهد بود، و نه از نسيم دلنواز رحمت حق اثری می باشد.

عالَمِ اعْلی

بنابراين، محصول دعوت و تبليغ تمامی پيامبران و نيز فرهنگ عرشی تمامی اولياء پاك حق و كتب آسمانی اين است كه از دنيا درآييد و به سوی عالم اعْلی حركت كنيد، تا بهره خود را هم از عالم دنيا و هم از عالَم بالا نصيب بريد. و تأكيد می كنند كه ماندن در دنيا و دل بستن به جلوه های كاذب و ناپايدار آن مايه زبان و خسارت و فساد خواهد بود. و كسی كه به اين حقيقت واقف نيست و يا باور ندارد می تواند تاريخ هم نوعان خود را مرور كند، و ببيند كه ايشان براثر دلدادگی به مظاهر خاك و دنيا از كجا به كجا سقوط كرده و فرود آمدند.

يكی از ايشان فرعون بود، كه با تن ناتوان، و فكر محدود و نارسای خود فرياد: «انا رَبُّكُم الْأعْلی » زد، و به دنبال آن مبتلا به چه فسادهايی كه شد.

باری، آنها كه دلباخته دنيا شدند، و در آن محدود و محبوس و اسير گشتند يا قارون شده، يا هامان، و يا بلعم باعورا، و يا آتيلا و يا نِرُون و يا هيلتر و يا...

و عموماً فسق را پيش، و ظلم را شيوه خود قرار دادند.

ولی آنها كه دعوت انبياء را اجابت كرده، و از دنيا با تمام جاذبه ها و مظاهر