نسيم رحمت، ص: 152
مايه طهارت
بنابراين، نام مبارك اللَّه، چه با زبان و چه با دل ادا شود، مايه قدس و طهارت است.
و از همين روست كه قرآن كريم ما را پيوسته به ذكر نام مقدس خداوند می خواند، زيرا همواره در معرض آلودگی ها و پليدی ها می باشيم، و تنها چيزی كه می تواند آنها را از دامان ما شسته و زدوده نمايد ذكر همين نام مقدس است.
|
اين قدر گفتيم باقی فكر كن |
فكر اگر جامد بُوَد رو ذكر كن |
|
|
ذكر آرد فكر را در اهتزاز |
ذكر را خوشيد اين افسرده «1» |
|
مايه بلا
و اين در حالی است كه جز ذكر خداوند ذكر هر چيز و هر كس نه تنها مايه نجات و رهايی نيست بلكه مايه ابتلا و گرفتاری است، و نيز آلودگی و پليدی بسيار در پی دارد.
قرآن كريم حكايت می كند كه يوسف كه طالب آزادی بود در زندان به هم زندانی خود كه در آستانه رهايی بود گفت: مرا پيش پادشاه ياد كن. ولی زندانی پس از خروج از زندان يوسف را از ياد می برد، و از آن پس نيز سال ها بر زندان يوسف می گذرد.
جناب مولانا می گويد: اين كه رفيق زندانی، يوسف را از ياد برد و بلكه نام و ياد يوسف را از ذهن و خيال وی زدود، بی حساب نبود، و اين به نشان كيفر بود.
زيرا كه يوسف لحظه ای از ذكر و ياد پادشاه مطلق و مالك ملك و ملكوت غافل شد، و دست به دامان كسی جز او زد، و به جای آنكه از او مدد بخواهد از كسی ديگر
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 1475 و 1476.
