نسيم رحمت، ص: 172
وای بر نمازگزارانی كه نماز خود را رياكارانه «و نه به نام خدا و برای خدا» می گزارند.
|
در حديث آمد كه تسبيح از ريا |
همچو سبزه گولخن دان ای كيا «1» |
|
نمازی كه خداوند منظور نظر دارد
اما نمازی كه تنها و تنها برای خداوند و به ياد و به نام خداوند اقامه شود ثمراتی فراوان به بار می آورد، زيرا چنين نمازی همان است كه خداوند منظور نظر داشته و از بندگان خويش خواسته است.
وقتی كه موسی عليه السلام در وادی طور غرقه نور می شود، صدای خداوند را با اين سخنان می شنود.
«إِنَّني أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْني وَأَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري» «2»
و بدينوسيله از موسی خواست كه نماز را تنها به ياد او گزارد.
و البته چنين نمازی است كه در دنيا و آخرت سودمند خواهد بود، و در دنيا سودی همچون دوری از خطا و خلاف و در آخرت نيز جنات عدن و رضوان الهی در پی خواهد داشت.
نماز انبياء
و نماز انبياء اينگونه بود، چون تنها با نام و ياد او اقامه می كردند.
و البته، آنان نه تنها نماز خود را به ياد خداوند به پا داشته، بلكه هر گام كه برمی داشتند، محض رضای او، و به ياد و نام او بود و بس.
«إِنَّ صَلاتي وَنُسُكي وَمَحْيايَ وَمَماتي للَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ» «3»
يعنی نماز و عبادت ما، و زندگی و مردگی ما تنها و تنها برای خداست، و برای
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 1017.
(2) طه/ 14.
(3) انعام/ 162.
