نسيم رحمت، ص: 256
«فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ» «1»
او همچون سگی است كه پيوسته و همواره پارس می كند.
چشم بينا
اما كسانی كه از چشم بينا و گوش شنوا بی بهره نمی باشند، ماجرای ايشان را نيز بايد شنيد.
اين مردان الهی وقتی كه به فصلی همچون بهار می رسند، آن را وسيله ای برای رسيدن به صانع و سازنده بهار قرار می دهند.
|
برگ درختان سبز در نظر هوشيار |
هر ورقش دفتری است معرفت كردگار |
|
اينان مثل امام امير المؤمنين عليه السلام در كنار بهار و هر چيز ديگر نخست خدا را می بينند.
«ما رايت شيئاً الّا وَرَأيْتُ اللَّه مَعَه»
بنابراين، اگر بهار را می بينند در كنار آن نيز آفريدگار بهار را تماشا می كنند، و به تحسين و تسبيح او می پردازند.
|
سايه طوبی و دلجويی حور و لبِ حوض |
به هوای سر كوی تو برفت از يادم |
|
اما آنان كه خدا را در كنار هر چيز نمی بينند، در چنين فصلی نيز از خداوند غفلت می كنند، از همين رو شمع و شراب و ساقی با خود برداشته و خود را در دل باغات گم می كنند، و بيش از هميشه عربده های مستانه را سر می دهند.
زمزمه
به هر حال همه چيز برای اين قوم يادآور خدا، و ياد آورد كلام اوست.
______________________________ (1) اعراف/ 176.
