صبر از ديدگاه اسلام، ص: 224
با او نيايند. نه اهل ترس بود، نه اهل فرار از مرگ. از انتقال به عالم ديگر نيز وحشت نداشتند. وقتی اقوام حضرت عليه السلام در آستانه دروازه مكه عرض كردند: اين سفر بوی مرگ می دهد، نرويد. ايشان جواب داد: اشتياقم به مرگ از اشتياق حضرت يعقوب عليه السلام به ديدن حضرت يوسف عليه السلام بيشتر است. «1» پس چرا از دوم محرم تا روز دهم كاری كردند كه جنگ نشود؟ برای اين كه دشمن در دنيا و آخرت ضرر نكند. اصلًا بحث خودش، اصحاب و خانواده اش مطرح نبود. می خواست در اين هشت روز، با كار فرهنگی، شايد اين مردم خواب زده و غافل را بيدار كند و نگذارد اين ها به شقاوت كشتن امام كه پاداشی جز جهنم ندارد، گرفتار شوند:
«» «2» اما دشمن به امام عليه السلام گفت: با يزيد می سازيم و شقاوت را می خواهيم.
امام عليه السلام فرمودند: دين و دامن پاك مادرانی كه ما در آن دامن ها تربيت شده ايم به ما اجازه نمی دهد كه ما با يزيد بسازيم. خدا ما را به امامت انتخاب كرد و ما را
واسطه ای قرار داد كه شما را به بهشت ببريم. ما چرا با شما بسازيم كه به جهنم
برويم؟ شما با ما بسازيد كه به بهشت برويد.
پاسخ عمر سعد كه از قول سی هزار نفر وكالت می كرد اين بود: ای حسين بن
______________________________ (1)- بحار الأنوار: 44/ 36؛ «وَ رُوِیَ أَنَّهُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ لَمَّا عَزَمَ عَلَی الْخُرُوجِ إِلَی الْعِرَاقِ قَامَ خَطِيباً فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ مَا شَاءَ اللَّهُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللَّهِ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی رَسُولِهِ وَ سَلَّمَ خُطَّ الْمَوْتُ عَلَی وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَهِ عَلَی جِيدِ الْفَتَاهِ وَ مَا أَوْلَهَنِی إِلَی أَسْلَافِياشْتِيَاقَ يَعْقُوبَ إِلَی يُوسُفَ وَ خُيِّرَ لِی مَصْرَعٌ أَنَا لَاقِيهِ كَأَنِّی بِأَوْصَالِی يَتَقَطَّعُهَا عُسْلَانُ الْفَلَوَاتِ بَيْنَ النَّوَاوِيسِ وَ كَرْبَلَاءَ فَيَمْلَأَنَّ مِنِّی أَكْرَاشاً جُوفاً وَ أَجْرِبَهً سُغْباً لَا مَحِيصَ عَنْ يَوْمٍ خُطَّ بِالْقَلَمِ رِضَی اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَيْتِ نَصْبِرُ عَلَی بَلَائِهِ وَ يُوَفِّينَا أُجُورَ الصَّابِرِينَ لَنْ تَشُذَّ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ لَحْمَتُهُ وَ هِیَ مَجْمُوعَهٌ لَهُ فِی حَظِيرَهِ الْقُدْسِ تَقَرُّ بِهِمْ عَيْنُهُ وَ تَنَجَّزُ لَهُمْ وَعْدُهُ مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلًا مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَی لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا فَإِنِّی رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ.»
(2)- نساء 93: 4؛ «و هر كس مؤمنی را از روی عمد بكشد، كيفرش دوزخ است كه در آن جاودانه خواهد بود.»
