صبر از ديدگاه اسلام، ص: 179

امامان منابع خير خدا هستند، آنها آمدند كه كل عالم را مجانی به خير برسانند.

اگر خدا خيری برای من خواسته باشد، آيا شما جلوی آن را می گيريد؟ فرمود: ابداً.

گفت: مردی اهل خراسان، ثروتمند، می خواهد همه اموال خود را به من واگذار كند و من به خراسان بروم و او به جای من در خانه شما بماند.

امام عليه السلام فرمودند: اگر می خواهی بروی، برو. من مانع نمی شوم. آن مرد بسيار خوشحال شد، ولی امام عليه السلام بسيار ناراحت شد. نه ناراحت از اين كه خادم ساده ای می رود و تاجر ثروتمندی به جای او قرار می گيرد. اين كه اسباب خوشحالی است.

امام عليه السلام از اين ناراحت شد كه سالها او را می شناخت كه اين مرد ظرفيت آن زمين ها و پولها را ندارد و در خراسان به قارون كوچك تبديل می شود و به جهنم می رود. ولی به

امام عليه السلام گفت: بروم؟ امام فرمودند: برو.

مگر امامان ما به اين سرعت و به اين راحتی ما را رها می كنند؟ ما بارها آنها را رها می كنيم، اما آنها هرگز ما را رها نمی كنند. خادم به درب اتاق كه رسيد، خواست درب را باز كند و برود، امام صادق عليه السلام او را صدا كردند و فرمودند: بيا. او برگشت.

فرمودند: ای غلام، در روز قيامت، پيغمبر عظيم الشأن اسلام صلی الله عليه وآله به دامن رحمت خدا وصل است و ما اهل بيت نيز به ذيل عنايت پيغمبر صلی الله عليه وآله وصل هستيم، ما هر چه در اين عالم شيعه داريم، به ذيل عنايت ما وصل هستند، هر جا پيغمبر صلی الله عليه وآله را ببرند، بقيه را نيز می برند، آيا تو نمی خواهی با ما بيايی؟ گفت: يابن رسول الله! آيا من به جهنم بروم؟ من اشتباه كردم، نفهميدم.

كسی كه زود بفهمد اشتباه كرده است، بايد او را تحسين كرد. چون اگر بعد از