صبر از ديدگاه اسلام، ص: 186
شبی بی حال و قدمی با كسالت نداشت. در عبادت من هرگز نگفت: من خسته هستم و می خواهم بخوابم. بعد از پيغمبر صلی الله عليه وآله كه «أحسن عباده ربّه» بود، نيكوتر از بندگی او، بندگيی نبود.
به خاطر معرفت و خلوص است. ما نيز در حد خودمان آن معرفت و خلوص را داريم، اما واقعا معرفت و خلوص ما همسنگ معرفت و خلوص حضرت علی عليه السلام است؟
از زمانی كه دست در دست پيغمبر صلی الله عليه وآله گذاشت، تا شب بيست و سوم كه به شهادت رسيد، طبق آيات و روايات، لحظه ای در عباداتش بهشت و جهنم را لحاظ نكرد، بلكه از اول طوق بندگی را بر گردن خود انداخته بود و با تمام وجودش فقط خدا را می خواست. بهشت در وجود علی عليه السلام جايی پيدا نكرد تا خود را جا بدهد.
علی عليه السلام حتی يك كارش را به خاطر بهشت انجام نداد.
بيست و سه ساله بود كه در ميدان كارزار، بزرگ ترين عباد را كرد؛ پيغمبر عظيم الشأن اسلام صلی الله عليه وآله در حالی كه از شوق اشك می ريخت، فرياد زد:
«1»
اگر عبادت روز جنگ خندق علی عليه السلام را در كفه ترازو بگذارند و عبادت كل جنّ و انس، از زمان حضرت آدم عليه السلام تا قيامت، ثقلين يعنی پرونده همه انبيا غير از پيغمبر صلی الله عليه وآله را نيز در آن كفه ترازو بگذارند، عبادت علی عليه السلام از كل عبادات آنان سنگين تر است.
اين روايت را تنها ما شيعيان نمی گوييم، بلكه روايتی است كه بزرگان علمای
اهل سنت نيز نقل كرده اند. «2» كسانی كه با علی عليه السلام سر و كار ندارند، آنها نيز اين
حرفها را نوشته اند. البته ما نيز خيلی با علی عليه السلام سر و كار نداريم. چون اگر ما با
______________________________ (1)- اقبال الأعمال: 467.
(2)- شرح المقاصد فی علم الكلام، التفتازانی: 2/ 301؛ «و قال صلی الله عليه وآله يوم الأحزاب لضربه علی خير من عباده الثقلين.»
