.jpg)
.jpg)
نسيم رحمت، ص: 98
پرسوز محمل و جايگاه ما قرار داد. حقی بر گردن ما پيدا نمی كند؟!
آيا سزاوار است كه در برابر چنين خدايی مشتِ گناه و معصيت را گره كرده و بالا برده، و سينه سپر كنيم؟
آيا پاداش خوبی جز خوبی می تواند باشد؟
آيا جزای تأمين حاجات و خواست های ما گناه و معصيت است، يا سر به خاك ساييدن و شكر و سپاس گفتن؟
|
مر خداوند جهان را بشناس و بگذار |
شكر او را، كه تو را، اين دو به از ملك سباست «1» |
|
راستی، وقتی كه حيوانات، كه از درك و دريافت انسان دورند، شاكر و سپاسگزار حق باشند چرا انسان نباشد؟
|
شكر می گويد خدا را فاخته |
بر درخت و برگ شب ناساخته «2» |
|
|
شكر كن غره مشو بينی مكن |
گوش دار و هيچ خود بينی مكن «3» |
|
در روايات ما اكيداً تأكيد می شود كه در برابر نعمت های خداوند بايد شكر را پيشه ساخت، همچنان كه به دنبال هر بلا راه استغفار را بايد پيش گرفت.
|
سعد ديدی شكر كن ايثار را |
نحس ديدی صدقه وَاستغفار «4» |
|
راز ديگر اينكه روايات بر سپاس و شكر پافشاری می كنند آن است كه سپاس مايه مزيد موهبت و نعمت و عنايت خداوندی است.
______________________________ (1) ناصر خسرو.
(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 2212.
(3) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3257.
(4) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 2785.
