نسيم رحمت، ص: 101

اكنون برای بار نخست نام او را برزبان می رانند، ولی كارگر نمی افتد. و اين نوشدارو خود نيش جان ايشان شده، و از آن پس به حساب كبر، غرور و غفلت های ايشان خواهند رسيد.

البته، همچنانكه پيش از اين ياد شد، نياز به بازگشت به سوی دنيا حاجت مردم عامی و شَرور است. اما مردمان پاك و صالح نيازی ديگر دارند كه در دنيا نيز همواره از خداوند طلب می نمودند، و آن آمرزش و مغفرت حق است. و از حضرت حق می خواهند كه رحمت خويش را بدرقه ايشان فرمايد. و عاشقانه می گويند:

الهی روزگاری علی را فاطمه را و حسن و حسين را و ديگر پاره های تن پيامبر را از ياد نبرده ايم، اكنون نيز دستان مان را از دامان ايشان كوتاه مكن.

و خداوند كه اين سخن ها را صادقانه و صدق محض می داند با رحمت بی منتهای خويش دست به كار می شود، و همان می كند كه ايشان می خواهد. زيرا خود در كتاب خود فرمود: مؤمنان را نجات خواهد داد، همچنانكه يونس را.