صبر از ديدگاه اسلام، ص: 233

و ارايه می دادند و می گفتند: اين قرآن است و خدا آن را نازل كرده است.

امام عليه السلام در گوشه ای ايستادند و بدون اين كه عكس العملی نشان بدهند، گفتگوی اين ها را گوش می دادند. البته اخلاق يك عالم اقتضا می كند كه با حوصله به تمام مطالب مخالفين و دشمنان گوش بدهد و وقتی كه تمام شد، آنها را با دليل علاج كند و قلب آنها را از آن زنگارها پاك كند.

اگر پاك شدن اين زنگارهای قلبی را قبول كردند، اهل خدا می شوند و اگر قبول نكردند و راه خود را ادامه دادند، تا از دنيا بيرون بروند، اهل جهنم خواهند شد.

چقدر وقت و قدرت علمی، ادبی و انشايی داريم؟ اما اين چهار نفر كم نظير بودند. من كتابی دارم از يكی از اين چهار نفر، در قدرت انشاء، پرداختن جملات، زيبانويسی و كتاب را بر اساس قانون سهل و ممتنع به وجود آوردن، هزار و پانصد سال است كه هنوز حرف اول را می زند. شما اگر به دانشمندان مصر، عربستان، عراق، امثال محمود عقّاد، طه حسين، اين ها كه از دنيا رفته اند، نويسندگانی كه در دنيای عرب بی نظير بودند، يا نويسندگان لبنانی، مانند كتّانی، جرج جرداق كه قلم آنها دارای سحر است، يعنی وقتی می نويسند، دنيای عرب را مبهوت می كنند، ولی هيچ كدام از اين ها، صفحه ای از كار اين چهار نفر را نمی تواند انجام دهد.

عبدالله بن مقفّع كه كتاب «كليله ودمنه» را از زبان فارسیِ روزگار ساسانيان، به عربی ترجمه كرد، يكی از اين چهار نفر بود. ابن ابی العوجاء، عبدالملك بصری و عبدالملك ديصانی نيز سه نفر ديگر بودند.

اما هر چهار نفر لاييك بودند و به عبارت امروزی، از حرف های آنان پيداست كه مذهب ماترياليستی داشتند، يعنی از كمونيست های قوی آن زمان بودند، البته نه به لفظ كمونيست، بلكه آنها را زنديق می گفتند. حرف هايی كه داشتند، همان حرف هايی است كه از هفتاد سال قبل توسط هگل و لنين به عنوان مكتب كمونيستی رواج پيدا كرد.

اين چهار دانشمند قوی، هنرمند، انشا نويس و مترجم كه نسبت به قرآن شك و ترديد داشتند و می گفتند: اين كتاب، زمينی است و ارتباطی به عالم غيب ندارد و اصلًا عالم غيب را قبول نداشتند.

قرار گذاشتند كه تا سال ديگر، هر كدام مانند يك چهارم قرآن را بسازند و در