صبر از ديدگاه اسلام، ص: 206
به شمشير نگاه نكنيد، به آن روح جود و كرم نگاه كنيد. شمشيرش را داد، دشمن گرفت، گفت: چه كنم؟ به روی خودت شمشير بكشم؟ اصلًا مانند تو در اين عالم وجود دارد؟ چنين كاری را تا به حال كسی كرده است؟
از او سؤال شد: چرا شمشير خود را به دشمن داديد؟ فرمود: دشمن گردن كج كرد و آبرويش را مايه گذاشت و از من چيزی خواست، من نخواستم اميد او را نااميد كنم. آيا در دنيا، از زمان حضرت آدم عليه السلام تا قيامت، كسی چنين كاری انجام داده و می دهد؟
كنار حرم حضرت عبدالعظيم، ميرزا رضای كرمانی به فتوای سيدجمال الدين اسدآبادی، ناصرالدين شاه را با يك گلوله به جهنم فرستاد. شما در احوالات ميرزا رضای كرمانی بخوانيد. وقتی او را دستگير كردند، تا هنگام اعدام، انواع بلاها را بر سر او آوردند. شاه و پدرش هفتاد هزار نفر را در اين كشور كشتند، كه حتی يكی از آنها نيز قاتل و مقصر نبودند و فقط می گفتند: ما اين دو ظالم را نمی خواهيم.
در زندان رضاخان، با آمپول هوا، اوليای خدا راكشتند. با تانك و توپخانه وارد قم شده بودند، عيد مردم را عزا كردند، در حرم آمدند، می گويند: مرحوم بافقی خدمت امام زمان عليه السلام رسيده است و او باعث شد كه شيخ عبدالكريم حائری به قم بيايد و حوزه علميه را تشكيل بدهد.
رضا خان روز عيد نوروز در حرم حضرت معصومه عليهاالسلام شيخ محمد تقی بافقی كه نهی از منكر كرده بود و به خانم های دربار گفته بود: اينجا حرم اهل بيت عليهم السلام است،
