صبر از ديدگاه اسلام، ص: 223
«» «1» ايشان اقتضای طرح و پيشقدم شدن در جنگ را ندارد، بلكه:
«» «2» اين بزرگواران منابع رحمت بودند. زجر می كشيدند. اگر به ناحق به كسی لطمه وارد می شد، تمام انبيا و ائمه عليهم السلام فرو رفتن خار به پای كسی را تحمل نداشتند.
كاری به اين نداشتند كه طرف مقابل كيست؛ رفيق، مؤمن و ديندار است؟ يا با آنها دشمنی دارد؟ شما ناله جگر سوز اميرمؤمنان عليه السلام در مسجد كوفه را بخوانيد كه با چه سوزی، درحالی كه روی منبر ايستاده بود، ناله كرد از اين كه كارگزاران معاويه در مرز كشور، خلخالی را از پای زن يهوديه بيرون كشيده اند و شما ساكت هستيد. «3» آن وقت حاضر بودند در ميدان جنگی شركت كنند كه از روی ظلم چند هزار نفر را مثل برگ درخت روی زمين بريزند؟
دشمن با عملش رضايت به كشته شدن را اعلام كرده است. دشمن لشگر كشی
كرده ومی خواهد شهر را بگيرد، غارت كند، زن ها ودخترهارابه اسارت ببرد، پيغمبر اسلام صلی الله عليه وآله هر چقدر رحمتش فراگير باشد، باز نمی تواند نسبت به ظلمی كه می خواهد به مظلومان بشود، بی تفاوت باشد. بايد برود و در مقابل دشمن بايستد.
وجود مبارك سيدالشهداء هشت روز زمينه را فراهم می كرد كه يزيديان به جنگ
______________________________ (1)- انبياء 107: 21؛ «و تو را جز رحمتی برای جهانيان نفرستاديم.»
(2)- آل عمران 159: 3؛ «و اگر درشت خوی و سخت دل بودی از پيرامونت پراكنده می شدند.»
(3)- نهج البلاغه: خطبه 27؛ «أَلَا وَ إِنِّی قَدْ دَعَوْتُكُمْ إِلَی قِتَالِ هَولَاءِ الْقَوْمِ لَيْلًا وَ نَهَاراً وَ سِرّاً وَ إِعْلَاناً وَ قُلْتُ لَكُمُ اغْزُوهُمْ قَبْلَ أَنْ يَغْزُوكُمْ فَوَاللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا فَتَوَاكَلْتُمْ وَ تَخَاذَلْتُمْ حَتَّی شُنَّتْ عَلَيْكُمُ الْغَارَاتُ وَ مُلِكَتْ عَلَيْكُمُ الْأَوْطَانُ- فَهَذَا وَ هَذَا أَخُو غَامِدٍ] وَ [قَدْ وَرَدَتْ خَيْلُهُ الْأَنْبَارَ وَ قَدْ قَتَلَ حَسَّانَ بْنَ حَسَّانَ الْبَكْرِیَّ وَ أَزَالَ خَيْلَكُمْ عَنْ مَسَالِحِهَا وَ لَقَدْ بَلَغَنِی أَنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ كَانَ يَدْخُلُ عَلَی الْمَرْأَهِ الْمُسْلِمَهِ وَ الْأُخْرَی الْمُعَاهِدَهِ فَيَنْتَزِعُ حِجْلَهَا وَ قُلُبَهَا وَ قَلَائِدَهَا وَ رُعُثَهَا.»
