صبر از ديدگاه اسلام، ص: 150

اسوه صبرمظلوميّت امام حسن مجتبی عليه السلام 13

تهران، مسجد امير

رمضان 1385

الحمدلله رب العالمين و صلّی الله علی جميع الانبياء والمرسلين

وصلّ علی محمد و آله الطاهرين.

كلمه «حسن» و مشتقات اين كلمه مانند «حُسن، محسن، احسان، احسن»، در كتاب خدا زياد به كار گرفته شده است. در موارد گوناگون نيز به دنبال كتاب خدا به كار گرفته شده است.

علت حقيقی آن اين بوده كه وجود مبارك امام مجتبی عليه السلام از همه مصاديق زيبايی ملكی و ملكوتی برخوردار بودند. ابرهای متراكم، سياه و ظلمانی فرهنگ و حكومت اموی، نگذاشت كه مردم از اين زيبايی های ملكی و ملكوتی در عالم وجود تا قيامت بهره كامل ببرند و اين زيبايی ها ظهور كند و آشكار شود و فرهنگ اهل بيت عليهم السلام در جامعه نشر پيدا كند.

ظلمی كه بر پدر امام مجتبی عليه السلام رفت تا جايی بود كه وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام را در پشت ابرهای سياه حكومت و فرهنگ اموی پنهان كرد و چهره ای غير از چهره الهی اميرالمؤمنين عليه السلام را با هزينه كردن پول و تبليغات زياد نشان مردم دادند كه مردم به راحتی، نود سال در خطبه های نماز جمعه و قنوت نماز خود به اميرالمؤمنين عليه السلام ناسزا گفتن را واجب می دانستند. همان ابرهای متراكم و ظلمانی تبليغی و فرهنگی امويان، زيبايی های امام مجتبی عليه السلام را نيز پنهان كرد و حضرت را غير از آن كه بودند، نشان داد.

آنها چهره عادی و معموليی را همراه با انواع دروغ ها و تهمت هايی كه بر آن چهره نقاشی می كردند، از منفورترين چهره ها و افراد جامعه می كردند. از جمله در ميان مردم پخش كردند و به مردم باوراندند كه حضرت مجتبی عليه السلام با اين كه بيش از چهل و هفت سال در اين دنيا نبوده، با سيصد دختر ازدواج كرده بود. در حالی كه