صبر از ديدگاه اسلام، ص: 295

ظلمانی و نورانی، باز هم كوچكی اصلی و ذاتی خودمان را درك نمی كنيم، قابل درك نيست.

تمام برخوردهای سنگين و كم توجهی با همديگر نتيجه خودبينی است كه خود را داناتر يا شجاع تر می دانم كه همه اينها جزء حجاب های ظلمانی است، و اينها حجاب نوری نيست، علم و شجاعت از حجاب های ظلمانی است.

ما به آلودگيهای خطرناكی دچار هستيم كه اصلًا پروردگار عالم عارش می آيد به ملائكه بگويد اينها بنده من هستند چون ما بنده شياطين هستيم.

ما تا مقام تصفيه چقدر راه داريم، ما كه در مقابل هزار تومان پول صبر نداريم، در مقابل اينكه مدير يا رئيس فلان اداره صبر نداريم، يا در مقابل علم يا شجاعت هوايی می شويم. واقعاً خدا چگونه ما را بنده خودش بداند، يكی بنده پول است، يكی بنده علم است، يكی بنده مقام و يكی بنده صندلی است. چگونه خدا ما را بنده خودش بداند؟

ما از اين قيود خطرناك ابليسی آزاد نيستيم، كه پروردگار به انجام همين واجبات در حد معمولی قانع شده است.

آنقدر هم پروردگار ما قناعتش عجيب است كه برای همين چند ركعت، سه جور شكيات درست كرده و به پيغمبر گفته است:

اينها را به ملت بگو برای اينكه اينها نمازهايشان از بيخ و بن خراب است. با اين شكيات و اعمال بعد از شكيات وصله و پينه كنند.

شما را به خدا نمی خواهد فكر گذشتن از اين حجابهای ظلمانی و نورانی كه صد و چهل هزار حجاب است بكنيد. بياييد ما فقط از گناه بگذريم و واجبات خودمان را اجرا كنيم، با اين دو تا كار، ما را به بهشت می برند.

اوليای خدا در تمام مدت عمر، يك بار در عبادتشان با شك برنخوردند، آنها در

كمال يقين بودند، آنها وقتی در مقابل مولا می ايستادند، در كمال حضور بودند،

اصلًا در حصار الهی بودند.

پروردگار متعال فرموده: