صبر از ديدگاه اسلام، ص: 280

«سلمان منا اهل البيت» «1»

اين روايت همين معنا را بيان می كند، سلمان در طول امامان و انبياء قرار گرفت، يا كسانی بودند كه از تعاريفی كه انبياء در مورد آن ها كردند معلوم می شود كه آن ها خود را در خط طولی به مقام ولايت و امامت رساندند.

در روايت آمده است كه:

خيلی هوای مدينه گرم بود و مادر مقدس حضرت باقر عليه السلام در سايه ديواری نشسته بودند كه يك مرتبه ديوار شروع كرد به برگشتن و حضرت هم حامله به حضرت باقر عليه السلام بود، امام زين العابدين عليه السلام خيلی عادی به ديوار فرمودند: بايست، ديوار ايستاد، ايشان تشريف بردند، بعد ديوار ريخت. «2» و نيز نقل شده است:

سيده نفيسه خاتون عروس امام صادق عليه السلام و نبيره امام مجتبی عليه السلام در منزلشان برای وضو گرفتن كنار حوض آبی نشسته بودند در زدند، خدمتكار در خانه را باز كرد، يك خانم يهوديه ای دست يك پسر سيزده چهارده ساله ای را گرفته بود، قابله هم چشمش را كور كرده بود، هم قيافه اش را عوض كرده بود، اين خانم وقتی رسيد كه حضرت نفيسه خاتون هنوز بود، حضرت هنوز وضو نگرفته بودند، شروع كرد به گريه كردن و گفت: هر دكتری كه در اين شهر بوده من اين بچه را بردم معالجه نشده، بالاخره مرا راهنمايی كردند به محضر مقدس شما برسم، من از در اين خانه نمی روم تا اين بچه شفا بگيرد؛ چون گفتند: شما نزد خدا آبرو دار هستيد، ايشان هم شروع كردند به گريه كردن، با همان حال تأثرشان دست مباركشان را نزديك صورت بچه

______________________________
(1)- بحار الأنوار 10/ 121، باب 8، ما تفضل صلوات الله عليه به؛ «قَالَ يَا أَمِيرَ الْمُومِنِينَ أَخْبِرْنِی عَنْ أَبِی ذَرٍّ الْغِفَارِیِّ قَالَ عليه السلام سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله عليه وآله يَقُولُ مَا أَظَلَّتِ الْخَضْرَاءُ وَ لَا أَقَلَّتِ الْغَبْرَاءُ ذَا لَهْجَهٍ أَصْدَقَ مِنْ أَبِی ذَرٍّ قَالَ يَا أَمِيرَ الْمُومِنِينَ أَخْبِرْنِی عَنْ سَلْمَانَ الْفَارِسِیِّ قَالَ بَخْ بَخْ سَلْمَانُ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ مَنْ لَكُمْ بِمِثْلِ لُقْمَانَ الْحَكِيمِ عَلِمَ عِلْمَ الْأَوَّلِ وَ عِلْمَ الآْخِرِ.»

(2)- الكافی: 1/ 469، باب مولد أبی جعفر محمد بن علی عليه السلام، حديث 1؛ «عنْ أَبِی الصَّبَّاحِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ عليه السلام قَالَ كَانَتْ أُمِّی قَاعِدَهً عِنْدَ جِدَارٍ فَتَصَدَّعَ الْجِدَارُ وَ سَمِعْنَا هَدَّهً شَدِيدَهً فَقَالَتْ بِيَدِهَا لَا وَ حَقِّ الْمُصْطَفَی مَا أَذِنَ اللَّهُ لَكَ فِی السُّقُوطِ فَبَقِیَ مُعَلَّقاً فِی الْجَوِّ حَتَّی جَازَتْهُ فَتَصَدَّقَ أَبِی عَنْهَا بِمِائَهِ دِينَارٍ قَالَ أَبُو الصَّبَّاحِ وَ ذَكَرَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام جَدَّتَهُ أُمَّ أَبِيهِ يَوْماً فَقَالَ كَانَتْ صِدِّيقَهً لَمْ تُدْرَكْ فِی آلِ الْحَسَنِ امْرَأَهٌ مِثْلُهَا.»