نسيم رحمت، ص: 62
حقيقت است. زيرا به عيان و آشكار می بينيم كه فيض و فضل و رحمت او مدام، و باران وار بر همگان، خواه دست نياز دراز داشته و خواه دست از دعا و خواهش و خواستن كشيده باشند، می بارد.
|
فيض و فضلش علی الدوام تمام |
جود و لطف و عطاش مطلق وعام «1» |
|
و در دعا می خوانيم:
«يا مَنْ يُعْطي مَنْ سَئَلَهُ يا مَنْ يُعْطِي مَنْ لَمْ يَسْئَلْهُ تَهَنُنَاً مِنْهُ وَرَحْمَة»
اما می بينيد كه چنان بر آن جمعيت كثير نعمت ها سرازير می شود كه افزون بر نياز ايشان بوده تا جايی كه به سرزمين های ديگر نيز صادر می كنند. و اين در حالی است كه حتی لحظه ای در برابر او قامت خم نكرده، و نه نامش را بر زبان می رانند، و نه يادش را در خاطرها خطور می دهند. و ای بسا به ذهن و خيال خود فشارها آورده تا دلايلی يافته و در نفی و انكار او اقامه كنند.
همچنانكه شاخه های درختان ديار كفر آلود اروپا از ميوه های شاداب و خوش آب غرقه و مالامال است، و مردم منكر و كافر آن سرزمين نيز همه را تغذيه خود می كنند، و گاه آنها را به نوشيدنی های حرام و مُسكر بدل ساخته و بالا می كشند، ولی باز با اين همه آنها را نيز محروم نساخته و هر ساله بيش و بيشتر از پيش ارزانی می كن.
|
اديم زمين سفره عام اوست |
بر اين خوان يغما چه دشمن چه دوست «2» |
|
______________________________ (1) شيخ محمود شبستری.
(2) سعدی.
