نسيم رحمت، ص: 274

در جای ديگر آمده است كه خداوند در قيامت بر هيچيك از بندگان خود هيچگونه ستمی را روا نمی دارد.

«لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئاً» «1»

به كوچكترين جزء در اين عالم كه با چشم مسلح نيز ديده نمی شود شيی ء گفته می شود.

و آيه می گويد: خداوند به همان اندازه نيز بر كسی ستم نخواهد كرد.

بنابراين، اگر يزيد عقاب می شود به ميزان يزيد بودن خود عقاب خواهد شد، و نه بيشتر.

و البته در مسئله ثواب و پاداش و بهشت اينگونه نيست.

در قرآن مجيد اعلام فرمود: من پاداش اعمال نيكوی شما را به اندازه آن اعمال نخواهم داد:

«وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ» «2»

از اين رو كسی كه پنجاه سال بندگی خداوند را داشته است، اگر چه سود و نفع آن به خود وی باز می گشته است، اما در عين حال خداوند پاداشی جاودانه و ابدی بر ايشان عنايت می فرمايد.

و اين در حالی است كه در برابر پنجاه سال عبادت بايستی پنجاه سال به ايشان نعمت ارزانی می فرمود.

پاداشی كه خداوند در برابر اعمال ناچيز بندگان در نظر دارد به گونه ای است كه خود از آن اينگونه ياد می كند:

«وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ» «3»

چه زيباست پاداش كسانی كه كارشان كارهای مثبت و مطلوب بوده است.

______________________________
(1) انبياء/ 47.

(2) نحل/ 97.

(3) آل عمران/ 136.