نسيم رحمت، ص: 363

«الا وَانَّ الخَطايا خَيْلٌ شُمُس حُمِلَ عَلَيْها اهْلُها وَخُلِعَتْ لُجُمُها فَاوْرَدَتْهُمُ النَّار» «1»

آگاه باشيد كه خطاها و گناهان همچون مركب های سركشی هستند كه گناهكاران را بر خود سوار كرده و لجام هاشان را گسيخته و همچنان بروند تا آنها را به دوزخ در آورند.

البته، گناه آسيب و تبعات فراوانی در پی دارد، كمترين آن اين است كه طاعات انسان را محو و تباه می سازد.

«آفَةُ الطَّاعَةِ العِصْيان» «2»

و از سويی وقتی كه طاعات كم و كمرنگ شوند، معصيت ها و نافرمانی های حق دامنه يافته و بسی بسيار می شوند.

«اذا قَلَّتِ الطاعاتُ كَثُرَتِ السَّيِّئات» «3»

و سيّئات و گناهان نيز جز شقاوت و هلاكت و بدبختی چيزی ديگر درپی ندارند.

«بِالمَعْصِيَّةِ تَكُونُ الشِّقاء» «4»

و تو گويی؛ معصيت و گناه قلاده ای است كه بر گردان آدمی آويخته می شود، و خواسته يا ناخواسته وی را به سوی انواع بليات و انحاء رنج ها می كشاند، پس، چه بد قلاده و افساری است.

«بِئْسَ القَلاده قلادةٌ الآثام» «5»

نتيجه آنكه حاصل معاصی و دستاورد آن عين نابودی و از دست شدن است.

______________________________
(1) غرر الحكم و درر الكلم، آمدی، 2/ 334.

(2) آفت طاعت و بندگی حق تعالی، معصيت و نافرمانی است. غرر الحكم و درر الكلم، آمدی، 3/ 98.

(3) هنگامی كه فرمانبرداری و اطاعت اندك شود گناهان بسيار گردد. غرر الحكم و درر الكلم، آمدی، 3/ 13.

(4) غرر الحكم و درر الكلم، آمدی، 3/ 215.

(5) غرر الحكم و درر الكلم، آمدی، 3/ 252.