نسيم رحمت، ص: 166

ولی آنچه مسلم است آن است كه خداوند با كمبودها و فقرها گونه ای ديگر است و تو گويی اين گونه امتحان را خاصِ دوستان خود قرار داده است، تا جايی كه گمان می رود بلكه يقين می شود كه او با فقر دوستی خود را نشان می دهد و با آن دوستان خود را نوازش می كند، زيرا هر نعمت و موهبت در اين دنيای غفلت آفرين برای انسان، كه از ازل نادان بوده و نادانی با سرنوشت او عجين بوده است، می تواند حجاب و مانعی باشد و انسان را از توجه به خداوند دور، و به خود دل مشغول نمايد. و طبيعی است كه هر چه خداوند نسبت به بنده اش دوستدار و طالب و عاشق باشد، او را اينگونه نمی پسندد، بلكه حجاب ها را كه همان نعمت ها باشند از ميان برداشته، تا انسان را به خود نزديكتر نمايد، و در اين نزديكی فيض های فراوان بر او ارزانی دارد، كه نتيجه آن جز بهشت نخواهد بود، بهشتی كه تار و پودش از شادی ها و لذات ابدی بافته اند.

آيا به گمان شما محبوبتر از پيامبر نزد خداوند كسی هست؟

هيچ می دانيد اين پيامبر محبوب از بُعد مواهب مادی تا چه ميزان كسری داشت؟

شايد حكايت ذيل اندكی از آن را بازگويد:

همه در مسجد، در صف نماز آماده بودند، ولی پيامبر بر خلاف معمول حضور نيافت، مردم به علی عليه السلام رو كرده و پرسيدند: امروز پيامبر به نماز نمی آيد؟

فرمود: نمی دانم، و از پيش نيز چيزی نگفته اند. و سپس كسی را مامور ساخته كه به منزل پيامبر رفته و از نيامدن ايشان جويا شود.

فرستاده علی عليه السلام به خانه پيامبر رسيد. كوبه درب را كوفت. و درب را گشودند. پرسيد: پيامبر به مسجد نمی آيند؟ گفتند: از خود ايشان بپرسيد، لذا وارد خانه می شود و حضرت را به صورت نشسته مشغول نماز می بيند. نماز كه به آخر می رسد می پرسد: آقا! تمام مردم به صف ايستاده، و به انتظار شما، آيا به مسجد تشريف نمی آوريد؟

فرمود: امروز به نماز نمی آيم، و آنگاه با تبسم فرمود: سه شبانه روز است گرسنه ام، از اين رو، زانوهای من طاقت ايستادن و يا رفتن را ندارند.