نسيم رحمت، ص: 360
و كسانی كه گمان می برند رحمت خداوند در آخرت نيز مشمول همگان خواهد بود يا غافلند و يا همچون جناب شيخ بهاء الدين عاملی مزاح می كنند كه می گويند:
|
تا منزل آدمی سرای دنياست |
كارش همه جرم و كار حق لطف و عطاست |
|
|
خوش باش كه آن سرا چنين خواهد بود |
سالی كه نكوست از بهارش پيداست |
|
اساساً، دنيا بهار آخرت نيست، تا از نيكويی آن پی به نيكويی آخرت ببريم.
اگر اينگونه باشد دعوت انبياء، تمامی، بی حاصل است.
باری؛ از اينكه ايشان دعوت نمودند معلوم می شود كه آخرت سفر نيست بلكه سفره است، و هر كس در اينجا پذيرای دعوت شود، در آنجا نيز تهيه و تدارك وی را خواهند ديد. وگرنه اگر سفره ای بود گشوده و برای همگان، چه جای دعوت و هدايت خواهد بود.
بنابراين، حكايت دنيا و آخرت را حكايتی ديگر بدانيد و رحمت آخرت را با رحمت دنيا يكی ندانيد، وگرنه با اين قياس باطن به نتيجه ای باطل می رسيد و آن اينكه دل را به رحمت حق دلخوش ساخته و تن به هر آلودگی می سپاريد.
و اين دلخوشی همانست كه در قرآن كريم با صراحت تمام تحت عنوان «الامن من مكر اللَّه» ياد شده و از آن نيز منع شده است.
«مكر» در اينجا به معنای عذاب است و هيچكس نبايست خود را از عذاب الهی معاف و آزاد و رهيده بداند.
وجود مبارك امام علی بن ابيطالب عليه السلام به فرزند گرانمايه خويش حضرت حسن بن علی عليه السلام فرمود: فرزندم! هيچكس حتی خوبان عالم را در امان از عذاب الهی مدان، زيرا ای بسا پايان كار، كاری كنند كه مستوجب آتش باشند.
