نسيم رحمت، ص: 361

كس را وقوف نيست كه پايان كار چيست «1»

و نيز فرمود: از بدترين مردم عالم نيز نوميد نباش، ای بسا در عاقبت از عقوبت الهی رهيده و رها شوند.

حكم مستوری و مستی همه بر عاقبت است «2»

از اين رو، می بينيد كسی همانند «حر» كه در آغاز، راه را بر امام بست و آنهمه فجايع به بار آورد عاقبت سر به دامان امام داشت و زندگی و حيات را وداع گفت، ولی كسی همچون ضحاكِ مشرقی كه از مكه با امام بودو تا ساعتی پيش از شهادت امام نيز شمشير بر سپاه خصم فرود می آورد، يكباره به محضر امام رسيد و گفت: برای زن و فرزندانم دلتنگ شده و اجازه می خواهم بازگردم، و امام نيز اجازه داده، و بدينسان آتش ابدی را خريدار می شود.

بنابراين، هيچس از خوبان اميدوار نباشند، و نه از بدان كسی نوميد، زيرا ملاك، عاقبت امور است.

«مِلاكُ الْامُور حُسنُ الخَواتِم» «3»

حال كه ملاك خوبی و پاكی و سِلم، پايان كار و عاقبت است، پس خردمند كسی است كه چشم از احوال كنونی برگيرد و تنها نگران آتيه و آينده خويش باشد.

«اعْقَلُ النَّاس انْظَرُهُمْ فِی العَواقِب» «4»

و كسی كه چشم آخربين و عاقبت انديش داشته باشد از دام هلاكت ها ايمنی و نجات می يابد.

بِالنَّظَرِ فِی الْعُواقِبِ تُؤمَنُ الْمَعاطِب» «5»

______________________________
(1) حافظ.

(2) حافظ.

(3) ملاك و معيار كارها، خوبی سرانجام است. غرر الحكم ودرر الكلم، آمدی، 6/ 119.

(4) غرر الحكم ودرر الكلم، آمدی، 2/ 484.

(5) غرر الحكم ودرر الكلم، آمدی، 3/ 239.